Μία επιστημονική ομάδα από το Γενικό Νοσοκομείο της Μασσαχουσέτης των ΗΠΑ διαπίστωσε προσφάτως ότι οι θεραπείες με βάση την ιρισίνη έχουν πιθανώς χρησιμότητα στην αντιμετώπιση της νόσου Alzheimer.
Η ιρισίνη είναι μία ορμόνη που προέρχεται από τους μύες και τα επίπεδά της αυξάνονται με την άσκηση. Η ορμόνη ρυθμίζει το μεταβολισμό της γλυκόζης και των λιπιδίων στο λιπώδη ιστό και αυξάνει την κατανάλωση ενέργειας επιταχύνοντας την καύση του λευκού λίπους.
Έρευνες έχουν δείξει ότι η ιρισίνη βρίσκεται και στον εγκέφαλο, ωστόσο τα επίπεδά της εκεί είναι χαμηλότερα στους ασθενείς με νόσο Alzheimer.
Μπορεί η Φυσική Άσκηση να Αντιμετωπίσει τα Συμπτώματα της Νόσου Alzheimer;
Στην έρευνά τους, η οποία δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Neuron, οι επιστήμονες έδειξαν ότι η φυσική άσκηση μπορεί να μειώσει τις εναποθέσεις του β αμυλοειδούς στον εγκέφαλο πειραματοζώων με νόσο Alzheimer.
Ο επόμενος στόχος ήταν να εξερευνήσουν τον παραπάνω μηχανισμό και συγκεκριμένα αν η ιρισίνη επηρεάζει την παθολογία του β αμυλοειδούς στον εγκέφαλο.
«Αρχικά δείξαμε ότι η θεραπεία με ιρισίνη μπορεί να μειώσει σημαντικά την παθολογία του β αμυλοειδούς. Στη συνέχεια, επιβεβαιώσαμε ότι οι δράσεις της ιρισίνης αποδίδονται στην αυξημένη δραστηριότητα της νεπριλυσίνης, τα επίπεδα της οποίας αυξάνονται μέσω των αστροκυττάρων στον εγκέφαλο», εξηγούν οι συγγραφείς της μελέτης.
Η νεπριλυσίνη είναι ένα ένζυμο που αποδομεί το β αμυλοειδές στον εγκέφαλο. Τα επίπεδα της νεπριλυσίνης αυξάνονται μετά την άσκηση, όπως διαπίστωσαν οι επιστήμονες εξετάζοντας ποντίκια με νόσο Alzheimer.
Οι Μηχανισμοί της Ιρισίνης
Η επιστημονική ομάδα εξερεύνησε αρκετά το ρόλο της ιρισίνης και την πιθανή χρησιμότητα της τελευταίας στη νόσο Alzheimer, αποκαλύπτοντας ακόμα περισσότερους μηχανισμούς. Συγκεκριμένα, η ομάδα ανακάλυψε ένα συγκεκριμένο υποδοχέα στον οποίο προσδένεται η ιρισίνη, αυξάνοντας έτσι την παραγωγή νεπριλυσίνης.
Η πρόσδεση της ιρισίνης στον παραπάνω υποδοχέα περιορίζει τη σηματοδότηση δύο σημαντικών πρωτεϊνών: της ERK και της STAT3. Ο περιορισμός της σηματοδότησης των παραπάνω πρωτεϊνών έχει ιδιαίτερη σημασία για την ενίσχυση της νεπριλυσίνης, όπως διαπίστωσε η ομάδα.
Προηγούμενες μελέτες είχαν δείξει μάλιστα ότι η χορήγηση ιρισίνης ενδοφλεβίως στα ποντίκια επιτρέπει στο φάρμακο να φτάσει στον εγκέφαλο, γεγονός που ανοίγει το δρόμο για την ανάπτυξη νέων θεραπειών.
«Οι παρατηρήσεις μας δείχνουν ότι η ιρισίνη, μέσω των επιδράσεών της στα επίπεδα της νεπριλυσίνης, μπορεί να περιορίσει τα επίπεδα του β αμυλοειδούς στον εγκέφαλο. Η αποκάλυψη του παραπάνω μηχανισμού ανοίγει το δρόμο για την ανάπτυξη θεραπειών για τη νόσο Alzheimer», καταλήγει η ομάδα.
Φωτογραφία: Vlada Karpovich