Η παρουσία 2 ή περισσοτέρων μεταβολικών παραγόντων συνδέεται με αυξημένο κίνδυνο στεάτωσης και ίνωσης του ήπατος, σύμφωνα με τα αποτελέσματα μίας νέας μελέτης που δημοσιεύτηκε πριν από λίγες ημέρες.
Εξετάζοντας δεδομένα για περίπου 4.000 εθελοντές, η επιστημονική ομάδα της παρούσας μελέτης παρατήρησε ότι αυτοί που είχαν τουλάχιστον 2 μεταβολικούς παράγοντες κινδύνου για τη λιπώδη διήθηση του ήπατος είχαν 479% αυξημένο κίνδυνο να παρουσιάσουν στεάτωση και 150% αυξημένο κίνδυνο να παρουσιάσουν ίνωση, ανεξαρτήτως του δείκτη μάζας σώματος και του ιστορικού διαβήτη.
Τα αποτελέσματα της έρευνας δημοσιεύτηκαν στο επιστημονικό περιοδικό Clinical Gastroenterology and Hepatology.
Οι δύο παράγοντες κινδύνου που συνδέθηκαν με τον υψηλότερο κίνδυνο στεάτωσης και ίνωσης ήταν η αντίσταση στην ινσουλίνη (296% αυξημένος κίνδυνος) και η κοιλιακή παχυσαρκία (498%).
«Η λιπώδης διήθηση του ήπατος παραμένει αδιάγνωστη σε αρκετούς ασθενείς, ενώ χρειάζονται πάντα εργαστηριακές εξετάσεις για να τεθεί η διάγνωση της νόσου. Η έρευνά μας δείχνει ότι τα κριτήρια για την αλκοολική διήθηση του ήπατος είναι δυνατό να απλουστευθούν έτσι ώστε να μπορούμε να επιλέξουμε ευκολότερα τους ασθενείς στους οποίους θα πρέπει να γίνονται εξετάσεις», αναφέρουν οι συγγραφείς.
«Η έρευνά μας αναδεικνύει τους παράγοντες που συνδέονται με τον υψηλότερο κίνδυνο (κοιλιακή παχυσαρκία, αντίσταση στην ινσουλίνη) στεάτωσης και ίνωσης. Ένα μεγάλο ποσοστό του πληθυσμού στο δυτικό κόσμο έχει τους παραπάνω παράγοντες κινδύνου και η έρευνά μας δείχνει ότι όλοι αυτοί οι ασθενείς διατρέχουν αυξημένο κίνδυνο λιπώδους διήθησης του ήπατος», τονίζουν οι συγγραφείς.
«Μας προκάλεσε έκπληξη το γεγονός ότι η περιφέρεια μέσης και η αντίσταση στην ινσουλίνη επηρεάζουν τον κίνδυνο στεάτωσης και ίνωσης σε τόσο μεγάλο βαθμό, ακόμα και μετά την προσαρμογή για άλλους παράγοντες όπως ο δείκτης μάζας σώματος και ο διαβήτης», πρόσθεσαν.
Τα κριτήρια που χρησιμοποιούνται για τη λιπώδη διήθηση του ήπατος έχουν ως στόχο να ταξινομήσουν τους ασθενείς σε ομάδες ανάλογα με τον κίνδυνο εμφάνισης της νόσου, ωστόσο είναι ιδιαίτερα σύνθετα, αναφέρει η ομάδα της μελέτης. Αυτή ήταν η πρώτη μελέτη που εξέτασε ένα αντιπροσωπευτικό δείγμα 4.369 εθελοντών με σκοπό να προσδιορίσει την επίδραση του κάθε παράγοντα.
Από τους παραπάνω εθελοντές, οι 2.732 ήταν υγιείς ενήλικες, οι 1.234 είχαν ηπατική στεάτωση, ενώ οι 403 είχαν ίνωση. Η μέση ηλικία των εθελοντών ήταν τα 44052, ενώ το 62% ήταν άνδρες. Σχεδόν τα 2/3 των εθελοντών ήταν καυκάσιοι, ενώ οι περισσότεροι εθελοντές είχαν τουλάχιστον 2 μεταβολικούς παράγοντες κινδύνου (55-92%). Το 7-40% των εθελοντών ήταν διαβητικοί. Από την έρευνα εξαιρέθηκαν οι έγκυες και οι ασθενείς με ιστορικό ιογενούς ηπατίτιδας.
Η έρευνα εξέτασε την επίδραση 7 παραγόντων κινδύνου (περιφέρεια μέσης, αντίσταση στην ινσουλίνη, φλεγμονή, υπέρταση, τριγλυκερίδια αίματος, προδιαβήτης και υψηλή LDL) στον κίνδυνο στεάτωσης και ίνωσης, κάνοντας παράλληλα προσαρμογή για διάφορους παράγοντες, μεταξύ των οποίων ο διαβήτης και η παχυσαρκία.
Καταλήγοντας, οι επιστήμονες υποστήριξαν ότι οι παρατηρήσεις τους θα πρέπει να επιβεβαιωθούν από μελλοντικές μελέτες.
Φωτογραφία: Mikhail Nilov