Η χορήγηση αντικαταθλιπτικών για την αντιμετώπιση του χρόνιου πόνου δεν στηρίζεται σε «ισχυρά» επιστημονικά δεδομένα, όπως υποστηρίζει μία νέα μεγάλη ανάλυση που δημοσιεύτηκε προσφάτως στο περιοδικό Cochrane Database of Systematic Reviews.
Η ανάλυση αυτή, η οποία εξέτασε συνολικά δεδομένα από 176 έρευνες με περισσότερους από 30.000 ασθενείς, διαπίστωσε μάλιστα ότι αρκετά από τα φάρμακα που χορηγούνται συχνά δεν έχουν εξεταστεί επαρκώς ως προς τις μακροπρόθεσμες επιδράσεις τους στην υγεία των ασθενών.
Τα φάρμακα που εξετάστηκαν στην παρούσα ανάλυση ήταν η αμιτριπτυλίνη, η φλουοξετίνη, η σιταλοπράμη, η παροξετίνη, η σερτραλίνη και η ντουλοξετίνη. Από αυτά, μόνο το τελευταίο ήταν ικανό να προσφέρει οφέλη στην αντιμετώπιση του χρονίου πόνου.
Σήμερα, περίπου το 1/3 του παγκοσμίου πληθυσμού υποφέρει από χρόνιο πόνο και αρκετοί από τους ασθενείς παίρνουν αντικαταθλιπτικά για να αντιμετωπίσουν το παραπάνω σύμπτωμα.
«Εκατομμύρια άτομα παγκοσμίως παίρνουν αντικαταθλιπτικά για το χρόνιο πόνο, ωστόσο αυτή τη στιγμή δεν υπάρχουν επαρκή δεδομένα που να υποστηρίζουν την αποτελεσματικότητα της παραπάνω προσέγγισης, αλλά ούτε και την ασφάλειά της μακροπρόθεσμα. Αν και στην ανάλυσή μας παρατηρήσαμε ότι η ντουλοξετίνη μπορεί να προσφέρει οφέλη βραχυπρόθεσμα, δεν υπάρχει αυτή τη στιγμή βιβλιογραφία ότι το φάρμακο είναι ασφαλές για μακροπρόθεσμη χορήγηση σε αυτή την ένδειξη», υποστήριξαν οι συγγραφείς.
Το φάρμακο που χορηγείται συχνότερα για την αντιμετώπιση του χρόνιου πόνου είναι η αμιτριπτυλίνη. Τυπικά, όταν χορηγείται για αυτή την ένδειξη η δόση είναι χαμηλότερη συγκριτικά με τη χορήγηση του φαρμάκου στους ασθενείς με κατάθλιψη. Στη ντουλοξετίνη η δόση δεν διαφοροποιείται ανάλογα με την ένδειξη.
Η ανάλυση είχε διάρκεια δύο ετών και εξέτασε δεδομένα από αρκετούς φορείς μεταξύ των οποίων το National Institute for Health and Care Excellence (NICE) της Μεγάλης Βρετανίας και το Food and Drug Administration (FDA) των ΗΠΑ.
«Ζητούμε από τους φορείς υγείας να αλλάξουν τις οδηγίες τους σχετικά με τη χορήγηση αντικαταθλιπτικών φαρμάκων στους ασθενείς με χρόνιο πόνο, καθώς έχουν βασιστεί σε έρευνες χαμηλής ποιότητας και μικρού μεγέθους», υποστήριξαν οι συγγραφείς.
Η ανάλυση των δεδομένων έδειξε ότι η ντουλοξετίνη ήταν το πλέον αποτελεσματικό φάρμακο στην αντιμετώπιση του χρονίου πόνου που συνδέεται με την ινομυαλγία ή με άλλες νόσους που προκαλούν μυοσκελετικό ή νευροπαθητικό πόνο.
Ένα άλλο φάρμακο που έδειξε επίσης θετικά δείγματα ήταν η μιλνασιπράνη, ωστόσο οι έρευνες του φαρμάκου είχαν συνήθως μικρό μέγεθος και επομένως η αποτελεσματικότητά του δεν μπορεί να επιβεβαιωθεί.
«Προφανώς κανένας ασθενής δεν θα πρέπει να διακόψει το φάρμακο που παίρνει χωρίς την έγκριση του γιατρού του», τόνισαν οι συγγραφείς.
«Η απόφαση για τη χορήγηση ενός αντικαταθλιπτικού φαρμάκου στην αντιμετώπιση του χρονίου πόνου πρέπει να είναι πάντοτε εξατομικευμένη. Όταν ένας γιατρός αποφασίζει τι φάρμακο θα χορηγήσει πρέπει πάντοτε να λαμβάνει υπόψη τα διαθέσιμα δεδομένα», κατέληξε η ομάδα.
Φωτογραφία: Anna Shvets