Σύμφωνα με δεδομένα από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, τα ποσοστά παχυσαρκίας παγκοσμίως έχουν τριπλασιαστεί από το 1975. Αρκετοί ασθενείς με παχυσαρκία θα παρουσιάσουν τελικά αντίσταση στην ινσουλίνη, μία κατάσταση η οποία οδηγεί τελικά στην εμφάνιση διαβήτη τύπου 2.
Καθώς ο διαβήτης τύπου 2 είναι μία νόσος που αντιμετωπίζεται δύσκολα, ενώ αυξάνει και τον κίνδυνο για αρκετά χρόνια νοσήματα, τα τελευταία χρόνια γίνονται αρκετές έρευνες οι οποίες αναζητούν προσεγγίσεις για τη ρύθμιση της αντίστασης στην ινσουλίνη.
Μία από αυτές τις προσεγγίσεις είναι η φυσική άσκηση, η οποία γνωρίζουμε σήμερα ότι μπορεί να βοηθήσει στην επίτευξη του παραπάνω στόχου. Μία νέα έρευνα η οποία δημοσιεύτηκε στο επιστημονικό περιοδικό Diabetologia διαπίστωσε επίσης ότι και ο χρόνος της άσκησης έχει σημασία αναφορικά με τα οφέλη που προσφέρει στη ρύθμιση του διαβήτη.
Αντίσταση στην Ινσουλίνη και Διαβήτης Τύπου 2
Η ινσουλίνη παράγεται από τα β κύτταρα του παγκρέατος και είναι υπεύθυνη για τη ρύθμιση των επιπέδων της γλυκόζης στο αίμα.
Ορισμένες παθήσεις, μεταξύ των οποίων ο διαβήτης τύπου 1 και ο διαβήτης τύπου 2, μπορεί να επηρεάσουν την ικανότητα του οργανισμού να παράγει ή να αποκρίνεται στην ινσουλίνη.
Ο διαβήτης τύπου 1 τυπικά εμφανίζεται όταν ο οργανισμός παράγει ελάχιστη ή καθόλου ινσουλίνη. Η νόσος αυτή διαγιγνώσκεται συνήθως σε νεαρές ηλικίες και είναι ανίατη.
Αντιθέτως, η αντίσταση στην ινσουλίνη εμφανίζεται αργότερα και αποτελεί χαρακτηριστικό εύρημα στους ασθενείς με διαβήτη τύπου 2, καθώς και τους ασθενείς με παχυσαρκία. Η αντίσταση στην ινσουλίνη μπορεί να αντιμετωπιστεί μέσω φαρμακευτική αγωγής, αλλαγών στη διατροφή και φυσική άσκηση.
Αντίθετα με το διαβήτη τύπου 1, ο διαβήτης τύπου 2 μπορεί να ρυθμιστεί με αλλαγές στον τρόπο ζωής ή σημαντική απώλεια βάρους.
Τα Δεδομένα για τη Φυσική Άσκηση
Η επιστημονική ομάδα της παρούσας έρευνας εξέτασε δεδομένα από τη μελέτη Netherlands Epidemiology of Obesity, η οποία είχε εξετάσει 6.671 εθελοντές ηλικίας 45-65 ετών το διάστημα από το 2008 μέχρι το 2012.
Οι εθελοντές αυτοί είχαν δώσει δείγματα αίματος και είχαν κάνει εξετάσεις MRI, ενώ 955 από αυτούς είχαν φορέσει και μετρητές άσκησης για 4 ημέρες.
Από την τελευταία ομάδα, οι επιστήμονες της μελέτης επικεντρώθηκαν περισσότερο σε 775 εθελοντές που είχαν μέσο δείκτη μάζας σώματος 26.2. Η μέση ηλικία αυτής της ομάδας ήταν τα 56 χρόνια και το 58% ήταν γυναίκες.
Οι επιστήμονες εξέτασαν τη διάρκεια άσκησης του κάθε εθελοντή για τα διαστήματα 6 π.μ. έως 12 π.μ. (πρωί), 12 π.μ. έως 6 μ.μ. (απόγευμα) και 6 μ.μ. μέχρι 12 μ.μ. (βράδυ).
Ποιο Διάστημα Άσκησης Προσέφερε τα Περισσότερα Οφέλη
Από την ανάλυση των δεδομένων οι επιστήμονες παρατήρησαν ότι υπάρχει σύνδεση ανάμεσα στην ώρα της άσκησης και την αντίσταση στην ινσουλίνη.
Συγκεκριμένα, διαπίστωσαν ότι η μέτρια-έντονη άσκηση το απόγευμα συνδέεται με 18% μείωση της αντίστασης στην ινσουλίνη, ενώ η άσκηση το βράδυ με 25% μεγαλύτερη μείωση συγκριτικά με το πρωί.
Μέσω των MRI εξετάστηκαν και τα επίπεδα του λίπους στο ήπαρ, ωστόσο εδώ δεν παρατηρήθηκε κάποια σύνδεση με την ώρα της άσκησης.
«Οι μελλοντικές μελέτες θα πρέπει να εξετάσουν αν μπορεί πράγματι να επηρεάσει τον κίνδυνο διαβήτη τύπου 2», κατέληξε η ομάδα.
Φωτογραφία: Pixabay