Οι ασθενείς με πολλαπλή σκλήρυνση έχουν χειρότερη πρόγνωση αν πάσχουν επίσης από παχυσαρκία, σύμφωνα με τις παρατηρήσεις μίας νέας έρευνας που δημοσιεύτηκε στο επιστημονικό περιοδικό Journal of Neurology Neurosurgery & Psychiatry. Μάλιστα, όπως φαίνεται από τα αποτελέσματα της μελέτης, ο κίνδυνος αναπηρίας είναι σημαντικά αυξημένος σε αυτούς τους ασθενείς τόσο βραχυπρόθεσμα, όσο και μακροπρόθεσμα.
Ωστόσο, η επιστημονική ομάδα της έρευνας διαπίστωσε επίσης ότι η απώλεια βάρους μπορεί να βελτιώσει την πρόγνωση των ασθενών.
Μέχρι σήμερα γνωρίζαμε ότι η παχυσαρκία τόσο στην παιδική όσο και στην εφηβική ηλικία συνδέεται με αυξημένο κίνδυνο πολλαπλής σκλήρυνσης, ανεξαρτήτως άλλων παραγόντων κινδύνου, ωστόσο δεν ήταν σαφές αν οι ασθενείς αυτοί παρουσιάζουν ταχύτερα αναπηρία μετά τη διάγνωση της νόσου.
Προκειμένου να απαντήσουν στο παραπάνω ερώτημα, οι επιστήμονες της έρευνας εξέτασαν 1.066 ασθενείς με υποτροπιάζουσα-διαλείπουσα πολλαπλή σκλήρυνση από τη Γερμανία που συμμετείχαν στη μελέτη NationMS. Πάνω από το 1/4 των ασθενών ήταν άνδρες (29.5%) και η μέση ηλικία του δείγματος ήταν τα 33 χρόνια.
Κατά τη διάγνωση της πολλαπλής σκλήρυνσης, 159 ασθενείς (15%) ήταν παχύσαρκοι (ΔΜΣ>30). 68 ασθενείς (6.8%) είχαν μάλιστα και διάφορες παθήσεις που σχετίζονται με την παχυσαρκία, όπως διαβήτη τύπου 2 ή υπέρταση.
Η επιστημονική ομάδα παρακολούθησε την πορεία των ασθενών κάθε 2 χρόνια χρησιμοποιώντας το δείκτη Expanded Disability Status Scale (EDSS) ο οποίος εκτιμά τα επίπεδα της αναπηρίας ενός ατόμου σε μία κλίμακα από 0 μέχρι το 10.
Η παχυσαρκία κατά τη διάγνωση της νόσου δεν συνδέθηκε με υψηλότερο αριθμό υποτροπών ή περισσότερες νευρικές βλάβες αργότερα, όπως διαπιστώθηκε από τις εξετάσεις MRI που έκαναν οι εθελοντές τα επόμενα 6 χρόνια.
Ωστόσο, οι ασθενείς με παχυσαρκία είχαν υψηλότερα σκορ αναπηρίας τόσο κατά τη διάγνωση της πολλαπλής σκλήρυνσης, όσο και τα επόμενα χρόνια, ακόμα και μετά την προσαρμογή των αποτελεσμάτων για παράγοντες όπως η ηλικία, το φύλο και το ιστορικό καπνίσματος. Η διάρκεια μέχρι την εμφάνιση της αναπηρίας ήταν επίσης μικρότερη σε αυτή την ομάδα. Συγκεκριμένα, οι ασθενείς έφτασαν το σκορ 3 στην κλίμακα EDSS σε περίπου 12 μήνες, ενώ στην ομάδα ελέγχου η διάρκεια αυτή ήταν 18 μήνες.
Οι ασθενείς με παχυσαρκία είχαν επίσης διπλάσιο κίνδυνο να έχουν EDSS 3 εντός 6 ετών ανεξαρτήτως της θεραπείας που λάμβαναν.
Οι επιστήμονες είχαν πλήρη δεδομένα για 81 (51%) από τους παχύσαρκους ασθενείς με πολλαπλή σκλήρυνση και 430 (47.5%) από τους ασθενείς με φυσιολογικό βάρος.
Είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι η υπερβαρία (ΔΜΣ 25-29.9) δεν συνδέθηκε με αυξημένη αναπηρία ούτε κατά τη διάγνωση της νόσου ούτε αργότερα, αλλά ούτε και με αυξημένο κίνδυνο σκορ 3 στην κλίμακα EDSS μετά από 6 χρόνια.
Προφανώς, καθώς η παρούσα ήταν μία έρευνα παρατήρησης δεν μπορεί να αποδείξει σχέση αιτίας-αποτελέσματος ανάμεσα στην παχυσαρκία και τον κίνδυνο αναπηρίας από την πολλαπλή σκλήρυνση. Επιπλέον, οι επιστήμονες εξέτασαν το ΔΜΣ μόνο κατά τη διάγνωση της νόσου και επομένως δεν γνωρίζουν οι ασθενείς ήταν παχύσαρκοι σε όλο το διάστημα που εξετάστηκε από την έρευνα.
Υποστήριξαν ωστόσο ότι διάφορες προηγούμενες μελέτες είχαν διαπιστώσει ότι η παχυσαρκία μπορεί να μειώσει τη φαιά ουσία του εγκεφάλου.
«Από την έρευνάς μας φαίνεται ότι υπάρχει σαφές όριο του ΔΜΣ πάνω από το οποίο οι ασθενείς διατρέχουν αυξημένο κίνδυνο αναπηρίας αν πάσχουν από πολλαπλή σκλήρυνση. Αυτό επιβεβαιώνεται ότι παρατηρήσαμε αυξημένο κίνδυνο μόνο στους ασθενείς με παχυσαρκία και όχι στους ασθενείς με υπερβαρία. Σύμφωνα με τις παρατηρήσεις της μελέτης μας, είναι σαφές ότι η απώλεια βάρους θα πρέπει να αποτελεί μέρος των οδηγιών για τους ασθενείς με πολλαπλή σκλήρυνση», καταλήγει η μελέτη.
Φωτογραφία: SHVETS production