Ο πραγματικός κίνδυνος ενός ασθενούς να διαγνωστεί με long COVID είναι πολύ χαμηλότερος απ’ όσο πιστεύαμε μέχρι σήμερα, σύμφωνα με τις παρατηρήσεις μίας νέας μελέτης που δημοσιεύτηκε προσφάτως στο περιοδικό BMJ.
Όπως υποστηρίζουν οι επιστήμονες της νέας αυτής έρευνας, η έλλειψη σαφών κριτηρίων διάγνωσης καθώς και η απουσία ομάδων ελέγχου στις κλινικές δοκιμές είναι δύο από τους πολλούς παράγοντες που έχουν οδηγήσει στην παραπάνω λανθασμένη αντίληψη σχετικά με τη χρόνια νόσο.
Ένα άλλο πρόβλημα, σύμφωνα με την ομάδα, είναι ότι αρκετές μετα-αναλύσεις περιλαμβάνουν στα αποτελέσματά τους έρευνες χαμηλής ποιότητας, γεγονός που τελικά «φουσκώνει» τα ποσοστά κινδύνου για τη long COVID.
Το φαινόμενο αυτό είναι ιδιαίτερα σοβαρό, καθώς τελικά αυξάνεται η ανησυχία του πληθυσμού για τη long COVID, γίνονται αρκετές λανθασμένες διαγνώσεις της νόσου, ενώ επιβαρύνονται και τα συστήματα υγείας καθώς ξοδεύονται μεγάλα ποσά σε ασθενείς που δεν νοσούν στην πραγματικότητα από long COVID.
Για παράδειγμα, αρκετοί ασθενείς που παίρνουν εξιτήριο από τη ΜΕΘ μετά τη νοσηλεία του για σοβαρή COVID-19 παρουσιάζουν αργότερα δύσπνοια. Δεν είναι σπάνιο το φαινόμενο μερικές εβδομάδες αργότερα οι ασθενείς αυτοί να διαγνωστούν με long COVID εξ΄αιτίας της δύσπνοιας παρά το γεγονός ότι το σύμπτωμα αυτό εμφανίζεται σε ένα μεγάλο ποσοστό ασθενών που νοσηλεύονται σε ΜΕΘ για λοιμώξεις του αναπνευστικού.
Ένα φαινόμενο στο οποίο στάθηκε η ομάδα της παρούσας μελέτης είναι το γεγονός ότι τα κριτήρια που χρησιμοποιούνται για τη διάγνωση της long COVID από φορείς όπως το CDC των ΗΠΑ, ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας και το NIH της Μεγάλης Βρετανίας, δεν απαιτούν σχέση αιτίας-αποτελέσματος ανάμεσα στον ιό COVID-19 και τα συμπτώματα των ασθενών.
Ακόμη, οι περισσότερες έρευνες για τη long COVID δεν έχουν ομάδα ελέγχου, ενώ ακόμα και σε αυτές που υπάρχει ομάδα ελέγχου δεν γίνεται καλή αντιστοίχιση των εθελοντών με βάση παράγοντες όπως η ηλικία, το φύλο, η κοινωνικοοικονομική κατάσταση και τα χρόνια προβλήματα υγείας.
Ειδικά τους πρώτους μήνες της πανδημίας όταν η διαθεσιμότητα των διαγνωστικών εξετάσεων ήταν περιορισμένη, αρκετοί ασθενείς με ήπια συμπτώματα δεν είχαν συμπεριληφθεί στις μελέτες, γεγονός που επηρεάζει αρνητικά την ποιότητα της έρευνας και περιορίζει την ικανότητα γενίκευσης των αποτελεσμάτων της.
«Η ανάλυσή μας δείχνει ότι θα πρέπει να θεσπίσουμε πιο αυστηρά κριτήρια για τη διάγνωση της long COVID, τα οποία θα λαμβάνουν υπόψη όλα τα συμπτώματα του ασθενούς καθώς και το ιστορικό COVID-19 λοίμωξης», τόνισαν οι συγγραφείς.
Η ομάδα υποστήριξε επίσης ότι ο όρος «long COVID» ενδεχομένως περιγράφει αρκετές διαφορετικές νόσους και θα πρέπει να γίνει διαχωρισμός των παραπάνω σε επιμέρους παθήσεις ή συμπτώματα.
«Η βελτίωση των μεθόδων για τη διάγνωση της long COVID αποτελεί μονόδρομο αν θέλουμε κάποια μέρα να βοηθήσουμε τους ασθενείς που πάσχουν από τη νόσο», καταλήγει η μελέτη.
Φωτογραφία: Liza Summer