COVID-19: Γιατί οι Θεραπείες Αντισωμάτων Δεν είναι Αποτελεσματικές Ενάντια στα Νεότερα Στελέχη;

Μία νέα μελέτη που δημοσιεύτηκε πριν από λίγες ημέρες στο επιστημονικό περιοδικό Biochemistry είναι η πρώτη του είδους της που εξετάζει τις επιδράσεις αρκετών μεταλλάξεων στον ιό SARS-CoV-2. Οι παρατηρήσεις της έρευνας μάς επιτρέπουν να κατανοήσουμε καλύτερα τα χαρακτηριστικά των στελεχών που κυκλοφορούν σήμερα, καθώς και αυτά μελλοντικών παραλλαγών του ιού.

Επιπλέον, τα δεδομένα της μελέτης μπορούν να χρησιμοποιηθούν για την ανάπτυξη πιο αποτελεσματικών εμβολίων και θεραπειών ειδικά για τα νεότερα στελέχη της πανδημίας.

«Προηγούμενες μελέτες, μεταξύ των οποίων και αρκετές από την ομάδα μας, είχαν ασχοληθεί με τις επιδράσεις συγκεκριμένων μεταλλάξεων ξεχωριστά και όχι με τους μηχανισμούς που οδηγούν στην εμφάνισή τους. Η έρευνά μας εξηγεί τους μηχανισμούς εξέλιξης του SARS-CoV-2 και ιδιαίτερα την ισορροπία θετικής και αρνητικής εξελικτικής πίεσης», αναφέρουν οι συγγραφείς.

Η νέα έρευνα, η οποία βρίσκεται μάλιστα και στο εξώφυλλο του περιοδικού Biochemistry, εξηγεί γιατί αρκετές εγκεκριμένες θεραπείες μονοκλωνικών αντισωμάτων της COVID-19 δεν είναι αποτελεσματικές ενάντια στα νεότερα στελέχη της πανδημίας, όπως για παράδειγμα το στέλεχος Όμικρον και οι παραλλαγές του.

«Είναι σημαντικό να κατανοήσουμε τους μηχανισμούς που προσδίδουν αντοχή στην εξουδετέρωση από τα αντισώματα, καθώς και την περιοχή της πρωτεΐνης ακίδας που επηρεάζεται από τις μεταλλάξεις, προκειμένου να μπορούμε να αναπτύξουμε αποτελεσματικές θεραπείες για τα νεότερα στελέχη της πανδημίας», αναφέρουν οι συγγραφείς.

Η ομάδα υποστήριξε ότι ορισμένες μεταλλάξεις εμφανίζονται συχνότερα στα νέα στελέχη της πανδημίας, γεγονός που αποκαλύπτει μία συγκεκριμένη εξελικτική κατεύθυνση. Για παράδειγμα, μία συγκεκριμένη μετάλλαξη εμφανίζεται συχνά σε 3 θέσεις αμινοξέων και συγκεκριμένα στις Κ417, Ε484 και Ν501. Τα παραπάνω σημεία επηρεάζουν την περιοχή πρόσδεσης στον υποδοχέα (RBD) της πρωτεΐνης ακίδας. Σχεδόν το 50% των περίπου 4.3 εκατομμύρια αλληλουχιών που είχαν τουλάχιστον μία από τις παραπάνω μεταλλάξεις, είχαν και τις άλλες δύο. Αν και η κάθε μετάλλαξη ξεχωριστά μπορεί να έχει είτε θετικές είτε αρνητικές επιδράσεις, σε ορισμένες περιπτώσεις μία μετάλλαξη μπορεί να αναιρέσει τα αρνητικά μίας άλλης, κατά συνέπεια η εμφάνισή τους ταυτόχρονα σε ένα νέο στέλεχος μάς βοηθά να επιβεβαιώσουμε μία εξελικτική πορεία.

Προκειμένου να προσδιορίσουν την εξελικτική πορεία που οδήγησε στην εμφάνιση των παραπάνω μεταλλάξεων, οι επιστήμονες εξέτασαν τις επιδράσεις τους συνολικά, αλλά και ξεχωριστά, σε διάφορα χαρακτηριστικά του ιού, όπως για παράδειγμα την ικανότητα πρόσδεσης στον υποδοχέα της αγγειοτενσίνης 2 (ACE2), την ικανότητα να αποφεύγει την εξουδετέρωση από τα αντισώματα, καθώς και τη γενικότερη λειτουργία του ιού.

Όπως παρατήρησαν, οι 3 μεταλλάξεις στην περιοχή RBD συνολικά ωφελούν σημαντικά τον ιό, γεγονός που ενισχύει τη θεωρία της θετικής τους επιλογής, παρά το γεγονός ότι η καθεμιά ξεχωριστά είναι επιβλαβής για το παθογόνο. Συγκεκριμένα, η μετάλλαξη Κ417Τ επιτρέπει στον ιό να αποφεύγει την εξουδετέρωση από τα αντισώματα τάξης 1 ενισχύοντας παράλληλα τη σταθερότητά του, ωστόσο η ίδια μετάλλαξη επηρεάζει αρνητικά τη συγγένεια του ιού με τους υποδοχείς ACE2. Η μετάλλαξη Ε484Κ επιτρέπει στον ιό να αποφύγει την εξουδετέρωση από τα αντισώματα τάξης 2, ωστόσο επηρεάζει αρνητικά τόσο τη σταθερότητα του ιού, όσο και την πρόσδεσή του στους υποδοχείς. Τέλος, η μετάλλαξη Ν501Υ αυξάνει τη συγγένεια του ιού με τον υποδοχέα, αλλά επηρεάζει αρνητικά τη σταθερότητά του.

Σύμφωνα με τις παρατηρήσεις της επιστημονικής ομάδας, όταν οι παραπάνω μεταλλάξεις εμφανίζονται από κοινού στον ιό τότε η μία αναιρεί τις αρνητικές επιδράσεις της άλλης με αποτέλεσμα να δημιουργείται ένα παθογόνο με αυξημένη συγγένεια για τους υποδοχείς ACE2, το οποίο μπορεί να αποφύγει την εξουδετέρωση από τα αντισώματα τάξης 1 και 2, ενώ η σταθερότητά του είναι συγκρίσιμη με αυτή των άλλων στελεχών του ιού.

Οι συγγραφείς υποστήριξαν ότι οι μεταλλάξεις που εξέτασαν, όταν εμφανίζονται συνολικά στο ίδιο παθογόνο προσφέρουν πολύ περισσότερα οφέλη σε σχέση με άλλες μεταλλάξεις, γεγονός που ευνοεί την εμφάνισή τους σε μελλοντικά στελέχη.

«Καθώς ο ιός SARS-CoV-2 συνεχίζει να εξελίσσεται και αυτή τη στιγμή έχουμε φτάσει από το στέλεχος Άλφα στο στέλεχος Όμικρον, είναι προφανές ότι συσσωρεύονται όλο και περισσότερες μεταλλάξεις. Ελπίζουν ότι αν κατανοήσουμε το ρόλο των παραπάνω μεταλλάξεων θα καταφέρουμε να αναπτύξουμε πιο αποτελεσματικά εμβόλια και θεραπείες για τα νεότερα στελέχη της πανδημίας», καταλήγει η μελέτη.

Φωτογραφία: Thirdman

Ακολουθήστε μας στο Google News για την έγκυρη επιστημονική ενημέρωσή σας, έγκαιρα!

Μην χάσετε:
Σχετικά Αρθρα