Σύνδρομο Χρόνιας Κόπωσης: Η Διάγνωση της Νόσου Τότε και Τώρα

Πριν από περίπου 30 χρόνια μία ασθενής προσήλθε στο γραφείο ενός γιατρού και ανέφερε ότι αν και ήταν εντελώς υγιής σε όλη της τη ζωή, πριν από 1 χρόνο παρουσίασε πονόλαιμο, μυαλγίες, διογκωμένους λεμφαδένες και πυρετό, καθώς και έντονο αίσθημα κόπωσης με αποτέλεσμα να παραμείνει καθηλωμένη στο κρεβάτι για σχεδόν 1 εβδομάδα. Ορισμένα από τα συμπτώματα βελτιώθηκαν σταδιακά, ωστόσο το έντονο αίσθημα κόπωσης και οι διαταραχές της σκέψης παρέμειναν με αποτέλεσμα η ασθενής να μην μπορεί να εργαστεί.

Όπως είχε πει ο διάσημος γιατρός William Osler, «πρέπει πάντοτε να ακούμε τον ασθενή, καθώς ουσιαστικά μάς δίνει τη διάγνωση».

Τι Γνωρίζαμε Εκείνη την Εποχή

Πριν από 30 χρόνια, δεν είχε περιγραφεί ακόμα κάποια νόσος με τα παραπάνω συμπτώματα. Επιπλέον, οι εργαστηριακές εξετάσεις της ασθενούς ήταν φυσιολογικές. Στο σημείο αυτό, επομένως ο γιατρός είχε δύο επιλογές. Είτε να πιστέψει την ασθενή και να συνεχίσει να αναζητεί την αιτία των συμπτωμάτων της, είτε να της πει ότι «δεν έχει κάποια νόσο». Αρκετοί γιατροί επιλέγουν την τελευταία προσέγγιση, η οποία, ωστόσο, είναι καταστρεπτική για τους ασθενείς.

Ευτυχώς, η νόσος συγκέντρωσε αρκετό ενδιαφέρον από την επιστημονική κοινότητα και έκτοτε έχουν δημοσιευτεί περισσότερες από 9.000 επιστημονικές μελέτες. Το Institute of Medicine αναγνώρισε τη νόσο ως σύνδρομο χρόνιας κόπωσης, «μία σοβαρή, χρόνια, σύνθετη συστηματική νόσο που επηρεάζει σημαντικά τη ζωή των ασθενών».

Τι Γνωρίζουμε Σήμερα

Σήμερα έχουν καταγραφεί πλέον αρκετές βιολογικές ανωμαλίες σε αρκετά οργανικά συστήματα στους ασθενείς που πάσχουν από σύνδρομο χρόνιας κόπωσης. Οι κυριότερες περιλαμβάνουν:

Εγκέφαλος

Οι εξετάσεις των εγκεφαλικών ορμονών, οι εξετάσεις των γνωστικών λειτουργιών (και ιδιαίτερα της σκέψης), η μαγνητική τομογραφία και η τομογραφία εκπομπής ποζιτρονίων στον εγκέφαλο, παρουσιάζουν παθολογικά σημεία σε ένα σημαντικό ποσοστό των ασθενών με σύνδρομο χρόνιας κόπωσης. Οι εξετάσεις του αυτονόμου νευρικού συστήματος, του συστήματος δηλαδή που ρυθμίζει ζωτικές λειτουργίες όπως η θερμοκρασία, η αρτηριακή πίεση, ο καρδιακός ρυθμός, η αναπνοή και οι εντερικές κινήσεις, είναι επίσης παθολογικές. Οι παραπάνω παθολογίες του εγκεφάλου δεν εμφανίζονται σε όλους τους ασθενείς με σύνδρομο χρόνιας κόπωσης, ενώ ακόμα και στον ίδιο τον ασθενή μπορεί να παρουσιάζουν διακυμάσεις.

Ενεργειακός Μεταβολισμός

Η παραγωγή ενέργειας από τα κύτταρα είναι απαραίτητη καθώς τους επιτρέπει να επιτελέσουν λειτουργίες απαράιτητες για την επιβίωσή τους, αλλά και την επιβίωση του οργανισμού. Τα κύτταρα παράγουν ενέργεια από το οξυγόνο που εισπνέουμε, αλλά και τα σάκχαρα, τα λίπη και τις πρωτεΐνες που καταναλώνουμε. Στο σύνδρομο χρόνιας κόπωσης, αρκετές έρευνες έχουν δείξει ότι υπάρχουν διαταραχές τόσο στην παραγωγή όσο και στη χρησιμοποίηση της ενέργειας. Ως αποτέλεσμα, οι ασθενείς που πάσχουν από το σύνδρομο έχουν μειωμένα επίπεδα ενέργειας καθώς τα κύτταρά τους δεν παράγουν επαρκείς ποσότητες. Η ικανότητα των κυττάρων να απομονώνουν το οξυγόνο από το αίμα και να το χρησιμοποιούν για την παραγωγή ενέργειας παρουσιάζει δυσλειτουργία, ιδιαίτερα μετά την έντονη σωματική και νοητική άσκηση.

Ανοσοποιητικό Σύστημα

Το ανοσοποιητικό σύστημα είναι ιδιαίτερα σύνθετο. Περιέχει αρκετά είδη κυττάρων που παράγουν διαφορετικά είδη χημικών σημάτων για την επικοινωνία τους. Εκατοντάδες έρευνες έχουν διαπιστώσει ότι στους ασθενείς με σύνδρομο χρόνιας κόπωσης, το ανοσοποιητικό σύστημα είναι συνεχώς ενεργοποιημένο, αντιμετωπίζοντας έναν εχθρό που δεν υφίσταται, με αποτέλεσμα αρκετά τμήματά του να έχουν εξαντληθεί.

Ενεργοποίηση Συστημάτων Καταστολής

Τα ζώα, αλλά και ο άνθρωπος, έχουν συστήματα τα οποία τους προστατεύουν σε περιόδους όπου ο οργανισμός πρέπει να αντιμετωπίσει μία μείζονα απειλή. Για παράδειγμα, οι αρκούδες και οι σκώληκες που αντιμετωπίζουν μία έλλειψη τροφής το χειμώνα, πέφτουν σε χειμερία νάρκη. Αυτό σημαίνει ότι χρησιμοποιούν τη διαθέσιμη ενέργεια αποκλειστικά στις διεργασίες που είναι απαραίτητες για τη διατήρηση της ζωής, απενεργοποιώντας προσωρινά άλλες, λιγότερο σημαντικές. Οι άνθρωποι που υποφέρουν από σοβαρούς τραυματισμούς ενεργοποιούν επίσης κάποιους παρόμοιους μηχανισμούς. Ορισμένες έρευνες έχουν δείξει ότι στους ασθενείς με σύνδρομο χρόνιας κόπωσης, οι μηχανισμοί αυτοί είναι ενεργοποιημένοι και δεν απενεργοποιούνται ποτέ.

Η Συνεχιζόμενη Έρευνα θα Οδηγήσει σε Νέες Θεραπείες

Καθώς το σύνδρομο χρόνιας κόπωσης έχει πλέον αναγνωριστεί και γίνονται αρκετές έρευνες γι’αυτό, είναι σίγουρο ότι μέσα στην επόμενη δεκαετία θα γνωρίζουμε πολύ περισσότερα απ’ότι σήμερα. Κατά συνέπεια, θα έχουμε πλέον περισσότερες εξετάσεις για τη διερεύνηση του συνδρόμου και ο γιατρός θα μπορεί να χορηγήσει στους ασθενείς τις κατάλληλες θεραπείες.

Βιβλιογραφία: Harvard Health

Ακολουθήστε μας στο Google News για την έγκυρη επιστημονική ενημέρωσή σας, έγκαιρα!

Μην χάσετε:
Σχετικά Αρθρα