Μία νέα έρευνα από το Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης προσφέρει σημαντικά δεδομένα για την εμφάνιση αναπηρίας στους ασθενείς με πολλαπλή σκλήρυνση. Η επιστημονική ομάδα της παρούσας μελέτης εξερεύνησε τόσο τις επιδράσεις των εξάρσεων όσο και την σταδιακή επιδείνωση που παρατηρείται ανεξαρτήτως εξάρσεων στους ασθενείς. Η έρευνα δημοσιεύτηκε πριν λίγες ημέρες στο επιστημονικό περιοδικό Brain.
Οι ασθενείς με πολλαπλή σκλήρυνση παρουσιάζουν αναπηρία είτε μέσω των βλαβών που εμφανίζονται μετά τις εξάρσεις της νόσου είτε ως αποτέλεσμα της σταδιακής επιδείνωσης ανεξαρτήτως εξάρσεων. Η παρούσα μελέτη προσπάθησε να ποσοτικοποιήσει τη συμβολή των εξάρσεων στην εμφάνιση αναπηρίας, εξερευνώντας παράλληλα τις αλλαγές στα πρώιμα στάδια της νόσου. Επιπλέον, επιβεβαίωσε ότι τα φάρμακα που χορηγούνται για την πολλαπλή σκλήρυνση μπορούν να επιβραδύνουν την εμφάνιση αναπηρίας.
Χρησιμοποιώντας δεδομένα από τη βάση Novartis-Oxford MSdata, η οποία περιλαμβάνει πληροφορίες για αρκετές διαφορετικές ομάδες ασθενών με πολλαπλή σκλήρυνση, η επιστημονική ομάδα εξέτασε κλινικά δεδομένα καθώς και μαγνητικές τομογραφίες από σχεδόν 27.000 ασθενείς για ένα διάστημα 15 ετών. Συνολικά, οι επιστήμονες έκαναν 3 αναλύσεις:
- Μία πλήρη ανάλυση στην οποία εξέτασαν όλα τα δεδομένα από έρευνες παρατήρησης και ελεγχόμενες μελέτες
- Μία ανάλυση που εξετάστηκαν μόνο δεδομένα από κλινικές δοκιμές φάσης 3
- Μία ανάλυση που εξέτασε μόνο τυχαιοποιημένες ελεγχόμενες μελέτες από κλινικές δοκιμές φάσης 3
Οι συγγραφείς εκτίμησαν την επίδραση τόσο των εξάρσεων όσο και της σταδιακής επιδείνωσης στην εμφάνιση αναπηρίας, εξετάζοντας διαφορετικά στάδια αναπηρίας, καθώς και τα οφέλη της φαρμακευτικής αγωγής σε κάθε ασθενή.
Όπως διαπίστωσαν, η σταδιακή επιδείνωση ξεκινά από πολύ πρώιμα στάδια της πολλαπλής σκλήρυνσης, εμφανίζεται σε όλους τους φαινοτύπους και αποτελεί το κύριο αίτιο αναπηρίας στην προοδευτική φάση της νόσου. Οι εξάρσεις με τη σειρά τους αύξαναν κατακόρυφα τον κίνδυνο αναπηρίας. Συγκεκριμένα, στους 12 μήνες μετά από μία έξαρση ο κίνδυνος αναπηρίας ήταν αυξημένος κατά 31-48%. Η προχωρημένη ηλικία και η παρουσία συννοσηροτήτων ήταν παράγοντες που στο σύνολό τους επηρέαζαν αρνητικά τον κίνδυνο ατελούς ανάρρωσης από μία έξαρση της νόσου.
Αναφορικά με τις επιδράσεις των φαρμάκων της πολλαπλής σκλήρυνσης, η επιστημονική ομάδα κατέληξε κι εδώ σε ορισμένα ενδιαφέροντα αποτελέσματα. Συγκεκριμένα, διαπιστώθηκε ότι στους ασθενείς με πολλαπλή σκλήρυνση που έπαιρναν placebo χρειάστηκαν κατά μέσο όρο περίπου 8.95 χρόνια μέχρι να επηρεαστεί η ικανότητα βάδισης, ενώ στα 18.48 χρόνια οι ασθενείς δεν μπορούσαν να περπατήσουν χωρίς υποστήριξη. Στους ασθενείς που έπαιρναν DMTs, ωστόσο, η εμφάνιση των παραπάνω επιπλοκών καθυστέρησε για 3.51 και 3.09 χρόνια, αντίστοιχα. Στους ασθενείς με υποτροπιάζουσα-διαλείπουσα πολλαπλή σκλήρυνση παρατηρήθηκαν αντίστοιχα οφέλη από τη χορήγηση φαρμακευτικής αγωγής και παρόμοιοι χρόνοι για την εμφάνιση αναπηρίας.
«Οι παρατηρήσεις μας επιβεβαιώνουν ότι οι εξάρσεις επιταχύνουν την εμφάνιση αναπηρίας, ιδιαίτερα στα πρώιμα στάδια της νόσου. Η σταδιακή επιδείνωση της νόσου ξεκινά πολύ νωρίς στην υποτροπιάζουσα-διαλείπουσα πολλαπλή σκλήρυνση και αποτελεί τον κύριο παράγοντα που ενοχοποιείται για την εμφάνιση της αναπηρίας αργότερα», αναφέρουν οι συγγραφείς. «Οι συννοσηρότητες και η προχωρημένη ηλικία αποτελούν δύο ακόμα παράγοντες κινδύνου για την εμφάνιση αναπηρίας. Οι τροποποιητικές της νόσου θεραπείες μπορεί να καθυστερήσουν την αναπηρία για αρκετά χρόνια, ιδιαίτερα αν χορηγούνται από τα πρώιμα στάδια της νόσου», καταλήγει η μελέτη.