Η παχυσαρκία αποτελεί σημαντικότερο παράγοντα κινδύνου για τη σκλήρυνση κατά πλάκας σε σχέση με την πρόωρη έναρξη της εφηβείας, σύμφωνα με τις παρατηρήσεις μίας νέας έρευνας.
«Η μικρή ηλικία έναρξης της εφηβείας και το αυξημένο σωματικό βάρος έχουν προταθεί στο παρελθόν ως πιθανοί παράγοντες κινδύνου για τη σκλήρυνση κατά πλάκας από διάφορες έρευνες παρατήρησης, ωστόσο δεν ήταν γνωστό αν αποτελούν ανεξάρτητους παράγοντες κιδνύνου ή σχετίζονται μεταξύ τους», είπε ο Αντίλ Χαρούντ, από το Πανεπιστήμιο McGill στο Μόντρεαλ του Καναδά.
«Στην έρευνά μας, οι ασθενείς μου μπήκαν στην εφηβεία σε μικρή ηλικία είχαν αυξημένο κίνδυνο να παρουσιάσουν σκλήρυνση κατά πλάκας, ωστόσο όταν εξετάσαμε επίσης το σωματικό τους βάρος τα αποτελέσματα δεν ήταν πλέον στατιστικώς σημαντικά, γεγονός που σημαίνει ότι η παχυσαρκία αποτελεί ουσιαστικά τον κύριο παράγοντα κινδύνου και η ηλικία έναρξης της εφηβείας δεν είναι άμεσος παράγοντας κινδύνου για τη σκλήρυνση κατά πλάκας», πρόσθεσε.
Η έρευνα δημοσιεύτηκε στις 20 Μαρτίου στο επιστημονικό περιοδικό Neurology.
Τροποποιήσιμος Παράγοντας Κινδύνου
Για την έρευνά τους, οι επιστήμονες εξέτασαν 372 γενετικά αλληλόμορφα που σχετίζονται έντονα με την ηλικία έναρξης της εφηβίας από μία μελέτη του γονιδιώματος σε 329.245 γυναίκες.
Τα παραπάνω αλληλόμορφα προσφέρουν σημαντικές πληροφορίες και για τα δύο φύλα, καθώς σύμφωνα με τους ερευνητές μπορούν να επηρεάσουν την ηλικία που ξεκινά η εφηβεία.
Οι ερευνητές χρησιμοποίησαν μεντελική τυχαιοποίηση για να διαπιστώσουν αν η ηλικία έναρξης της εβηφείας επηρεάζει άμεσα τον κίνδυνο εμφάνισης πολλαπλής σκλήρυνσης ανεξάρτητα από το δείκτη μάζας σώματος (ΔΜΣ) εξετάζοντας 14.802 εθελοντές με σκλήρυνση κατά πλάκας και 26.703 υγιείς εθελοντές που αποτέλεσαν την ομάδα ελέγχου.
Από τα αποτελέσματα διαπιστώθηκε ότι για κάθε 1 χρόνο που καθυστερούσε η έλευση της εφηβείας, ο κίνδυνος σκλήρυνσης κατά πλάκας μειωνόταν κατά 8%.
Μετά την προσαρμογή για το ΔΜΣ, η σύνδεση της ηλικίας έναρξης της εφηβείας με τον κίνδυνο εμφάνισης σκλήρυνσης κατά πλάκας δεν ήταν πλέον στατιστικώς σημαντική. Η επανάληψη της ανάλυσης μετά από προσαρμογή για γενετικούς παράγοντες του ΔΜΣ στην παιδική ηλικία, κατέληξε σε παρόμοια αποτελέσματα.
«Αρκετές προηγούμενες μελέτες ήταν έρευνες παρατήρησης, οι οποίες είναι δύσκολο να εξετάσουν όλους τους συγχυτικούς παράγοντες. Η έρευνά μας χρησιμοποίησε μεντελική τυχαιοποίηση κατά την οποία περιορίζονται σημαντικά οι παραπάνω και είναι πιθανώς ευκολότερο να καθοριστεί σχέση αιτίας-αποτελέσματος», είπε ο Χαρούντ.
«Τα ευρήματά μας δεν δείχνουν ότι υπάρχει ανεξάρτητη σύνδεση ανάμεσα στην ηλικία έναρξης της εφηβείας και του κινδύνου εμφάνισης πολλαπλής σκλήρυνσης», είπε ο Μπρεντ Ρίτσαρντς, ένας εκ των συγγραφέων της έρευνας από το Πανεπιστήμιο του McGill. «Χρειάζονται περισσότερες έρευνες για να διαπιστώσουμε αν η μείωση στα ποσοστά παχυσαρκίας μπορεί να συμβάλλει στον περιορισμό της σκλήρυνσης κατά πλάκας», πρόσθεσε.
«Η παχυσαρκία είναι κάτι που μπορούμε να ελέγξουμε και αυτό είναι ιδιαίτερα σημαντικό για την πολλαπλή σκλήρυνση», είπε ο Χαρούντ.
«Υπάρχουν σήμερα αρκετά φάρμακα που μπορούν να επιβραδύνουν την πορεία της νόσου, ωστόσο δεν υπάρχει θεραπεία επομένως η πρόληψη έχει ιδιαίτερη σημασία. Γνωρίζουμε ότι τα ποσοστά της σκλήρυνσης κατά πλάκας παρουσιάζουν αύξηση και αυτό μπορεί αν αποδίδεται στην κατακόρυφη αύξηση της παχυσαρκίας. Η έρευνά μας δείχνει ότι οι νέοι πρέπει να ρυθμίζουν το βάρος τους νωρίς, καθώς οι αρνητικές επιδράσεις της παχυσαρκίας ξεκινούν από μικρή ηλικία», είπε ο Χαρούντ.
«Σημαντικές Αλλαγές» στους Πληθυσμούς των Ασθενών με Πολλαπλή Σκλήρυνση
Οι συγγραφείς ενός άρθρου που συνόδευσε την έρευνα δήλωσαν ότι υπάρχουν σημαντικές αλλαγές στους πληθυσμούς που επηρεάζονται από την πολλαπλή σκλήρυνση και ιδιαίτερα στις γυναίκες, γεγονός που δείχει ότι κατά πάσα πιθανότητα τροποποιήσιμοι παράγοντες κινδύνου επηρεάζουν την πιθανότητα εμφάνισης της νόσου.
«Η παρούσα μελέτη αποδίδει ουσιαστικά στο ΔΜΣ τον αυξημένο κίνδυνο πολλαπλής σκλήρυνσης που σχετίζεται με την ηλικία έναρξης της εφηβίας. Δεν υποστηρίζει ωστόσο ότι η ηλικία έναρξης της εφηβείας συνδέεται ανεξάρτητα με τον παραπάνω κίνδυνο», έγραψαν η Αν Γκόρις και ο Μπενεντίκτ Ντιμπουά από το Ινστιτούτο Leuven στο Βέλγιο.
«Οι τροποποιήσιμοι παράγοντες κινδύνου είναι καλός στόχος για τις παρεμβάσεις πρόληψης», πρόσθεσαν, «και η μεντελική τυχαιοποίηση μπορεί να καθοδηγήσει τις τυχαιοποιημένες ελεγχόμενες μελέτες να αναζητήσουν τις παραπάνω παρεμβάσεις».
Η εφαρμογή της μεντελικής τυχαιοποίησης στις έρευνες για άλλες αυτοάνοσες νόσους θα μπορέσει να δείξει αν υπάρχει κοινή επίδραση των τροποποιήσιμων παραγόντων κινδύνου και σε αυτές τις νόσους, κάτι που ισχύει για τους γενετικούς παράγοντες κινδύνου.
«Αν αυτό επαληθευτεί, θα μπορέσουμε να αναπτύξουμε νέες στρατηγικές πρόληψης που θα στοχεύουν στη μείωση των ποσοστών παχυσαρκίας. Με τον τρόπο αυτό θα προληφθούν τόσο οι καρδιαγγειακές επιδράσεις της παχυσαρκίας, όσο και οι επιδράσεις της στα αυτοάνοσα νοσήματα», κατέληξαν.
Βιβλιογραφία: Medscape