Η Μετφορμίνη συνδέεται με μειωμένη θνησιμότητα στους ασθενείς με Διαβήτη και Άνοια

Για τους ηλικιωμένους ασθενείς με διαβήτη και άνοια, η λήψη μετφορμίνης φαίνεται ότι συνδέεται με μειωμένη θνησιμότητα από όλα τα αίτια, ενώ η ινσουλίνη συνδέεται με αυξημένο κίνδυνο εμφράγματος του μυοκαρδίου, σύμφωνα με μία νέα έρευνα.

Αναφορικά με την επίδραση των αντιδιαβητικών φαρμάκων στο καρδιαγγειακό, «οι ασθενείς που κάνουν αγωγή με ινσουλίνη, έχουν χειρότερα αποτελέσματα συνολικά, ακόμα και μετά από προσαρμογή για τη διάρκεια του διαβήτη», είπε ο Juraj Secnik, ένας από τους συντελεστές της έρευνας.

Στους ασθενείς αυτούς χρειάζεται ενδεχομένως πιο συχνός έλεγχος, ειδικά κατά την αρχή της θεραπείας με ινσουλίνη, συμπλήρωσε.

Η έρευνα έδειξε επίσης ότι οι διαβητικοί ασθενείς με άνοια που λαμβάνουν αναστολείς της διπεπτυδιλικής πεπτιδάσης-4 (DPP-4i) παρουσιάζουν υψηλότερα ποσοστά εμφράγματος του μυοκαρδίου.

Η έρευνα παρουσιάστηκε στο Congress of the European Academy of Neurology (EAN) 2018.

Παγκοσμίως, περίπου 47 εκατομύρια ασθενείς πάσχουν από άνοια, με τον καθένα από αυτούς να έχει κατά μέσο όρο 4 συννοσηρότητες, σύμφωνα με τον Secnik. Το 13-20% των ασθενών με άνοια, δηλαδή 6-9 εκατομμύρια έχουν επίσης διαβήτη.

«Ο διαβήτης συμβάλλει στην έκπτωση των γνωστικών λειτουργιών και η άνοια μπορεί να περιορίσει την ικανότητα ρύθμισης του διαβήτη», είπε ο Secnik.

Παρά τα παραπάνω, ελάχιστες έρευνες έχουν εξετάσει την ομάδα αυτή των ασθενών με αποτέλεσμα να μην υπάρχουν οδηγίες σχετικά με τη διαχείρηση του διαβήτη όταν αυτός συνυπάρχει με άνοια.

Ασαφής Στρατηγική

Οι περισσότερες έρευνες κοόρτης είναι τυχαιοποιημένες, ελεγχόμενες κλινικές δοκιμές και γίνονται πριν τη διάγνωση της άνοιας, επομένως δεν είναι σαφές ποια στρατηγική πρέπει να ακολουθήσουμε σε ασθενείς που συνυπάρχει ο διαβήτης με άνοια, συμπλήρωσε.

Η παρούσα έρευνα χρησιμοποίησε δεδομένα από το Swedish Dementia Registry, το οποίο ξεκίνησε το Μάιο του 2007. Μέχρι το τέλος του 2017, η παραπάνω βάση δεδομένων είχε συγκεντρώσει συνολικά πληροφορίες για 75.000 ασθενείς με άνοια. Τα δεδομένα ενισχύθηκαν με πληροφορίες σχετικά με τις συννοσηρότητες, τα φάρμακα και την επιβίωση των ασθενών.

Η ανάλυση περιελάμβανε συνολικά 8328 ασθενείς οι οποίοι είχαν τόσο διαβήτη όσο και άνοια.

Το μέσο όρο ηλικίας των εθελοντών ήταν τα 79.1 χρόνια. Αρκετοί εθελοντές ζούσαν μόνοι τους (40.7%) και η άνοιά τους ήταν ήπια εώς μέτρια. Η μέση διάρκεια του διαβήτη ήταν τα 6 χρόνια.

Το 22% περίπου των εθελοντών είχαν επίσης νόσο Alzheimer και το 30% είχε αγγειακή άνοια.

Η έρευνα εξέτασε τη χρήση συγκεκριμένων φαρμάκων: της μετφορμίνης, των θειαζολιδινεδιονών, της ινσουλίνης, των σουλφονυλουριών και των DPP-4i. Οι ερευνητές εξέτασαν τη χρήση των παραπάνω φαρμάκων μέχρι και 3 χρόνια πριν τη διάγνωση της άνοιας.

Οι ερευνητές εξέτασαν τη θνησιμότητα από όλα τα αίτια, τα εγκεφαλικά επεισόδια, τα εμφράγματα του μυοκαρδίου και την καρδιακή ανεπάρκεια σε ασθενείς χωρίς ιστορικό των παραπάνω παθήσεων.

Αναφορικά με τη θνησιμότητα από όλα τα αίτια, η θεραπεία με μερφορμίνη είχε γενικά προστατευτική δράση, αφού μείωνε τον παραπάνω κίνδυνο κατά 17% μετά από προσαρμογή για την ηλικία, το φύλο, τη συγκατοίκηση, τον τύπο της άνοιας, τις συννοσηρότητες, τα φάρμακα για τον καρδιαγγειακό και τη διάρκεια του διαβήτη.

Η μετφρομίνη φαίνεται ότι είναι η λογική επιλογή για τη θεραπεία του διαβήτη ακόμα και στους ασθενείς με άνοια, είπε ο Secnik. Τόνισε, ωστόσο, ότι πρέπει να παρακολουθείται η νεφρική λειτουργία των ασθενών που λαμβάνουν το παραπάνω φάρμακο.

Αντιθέτως, ο κίνδυνος θανάτου ήταν αυξημένος μεταξύ των ασθενών που λάμβαναν ινσουλίνη (16% μετά από προσαρμογή).

Σχετικά με εγκεφαλικό επεισόδιο, κανένα από τα παραπάνω 2 αντιδιαβητικά φάρμακα δεν φάνηκε να έχει προστατευτική δράση. Ωστόσο, ο Secnik σημείωσε ότι για το παραπάνω αποτέλεσμα είχε γίνει προσαρμογή για τα φάρμακα του καρδιαγγειακού γεγονός που πιθανώς επηρέασε το αποτέλεσμα.

Όταν οι ερευνητές εξέτασαν την πιθανότητα εμφράγματος του μυοκαρδίου, η ινσουλίνη σχετίστηκε με 30% αυξημένο κίνδυνο. Τα DPP-4i συνδέθηκαν με διπλάσια σχεδόν συχνότητα εμφράγματος του μυοκαρδίου.

Πρέπει σίγουρα να εξετάσουμε αν η συσχέτιση αυτή επιβεβαιώνεται από μελλοντικές έρευνες σε ένα μεγαλύτερο δείγμα του πληθυσμού, είπε ο Secnik.

Για την καρδιακή ανεπάρκεια, ο αυξημένος κίνδυνος από τη χρήση ινσουλίνης ήταν 25%, ωστόσο οι επιστήμονες δεν έκαναν προσαρμογή για την αντίσταση στην ινσουλίνη, η οποία σε συνδυασμό με την υπερινσουλιναιμία σχετίζεται με την καρδιακή ανεπάρκεια.

Οι ερευνητές πιστεύουν ότι πρέπει να να γίνονται συχνότερες μετρήσεις της γλυκόζης στους ασθενείς με άνοια που λαμβάνουν ινσουλίνη. Συνιστούν, επίσης, να μειωθεί ο συνολικός αριθμός φαρμάκων που λαμβάνουν οι ασθενείς της κατηγορίας αυτής.

Μελετήθηκαν επίσης διαφορετικές μορφές άνοιας και παρατηρήθηκε ότι στους ασθενείς με αγγειακή άνοια, η μετφορμίνη σχετίζεται με μειωμένη θνησιμότητα ενώ η ινσουλίνη με αυξημένη. Στην πολυπαραγοντική άνοια η μετφορμίνη συνδέθηκε με μειωμένη θνησιμότητα, ενώ δεν παρατηρήθηκε κάποια επίδραση από την ινσουλίνη.

Μία καλή αρχή

Μετά την παρουσίαση της έρευνας, ένας νευρολόγος, ο Klaus Toyka, δήλωσε ότι αυτή αποτελεί μία «καλή αρχή», ωστόσο σημείωσε ότι τα φάρμακα για το διαβήτη όπως η μετφορμίνη έχουν συχνά ανεπιθύμητες ενέργειες, ειδικά όταν λαμβάνονται σε συνδυασμό με άλλα φάρμακα. Το γεγονός αυτό ενδεχομένως να επηρέασε τα αποτελέσματα της έρευνας.

Ο Secnik είπε ότι η έρευνά του ήταν περιορισμένη από τα στοιχεία της βάσης δεδομένων και επομένως ήταν πολύ δύσκολο να εξεταστούν ειδικά ανεπιθύμητες ενέργειες.

Μία άλλη επιστήμονας, η Hanna Cock, από το πανεπιστήμιο του Λονδίνου, ρώτησε ποιος είναι ο μηχανισμός με τον οποίο η μετφορμίνη μειώνει τον κίνδυνο. Ο Secnik απάντησε ότι, λαμβάνοντας υπόψη ότι το φάρμακο δεν μπορεί να διέλθει από τον αιματοεγκεφαλικό φραγμό, κατά πάσα πιθανότητα δεν επηρεάζει απευθείας τον εγκέφαλο, αλλά βοηθά στην αγγειακή λειτουργία.

Αν και οι ερευνητές έκαναν προσαρμογή για τη διάρκεια του διαβήτη, το γεγονός ότι η μετφορμίνη αποτελεί θεραπεία πρώτης γραμμής μετά τη διάγνωση του διαβήτη πιθανώς έπαιξε επίσης ρόλο.

Ο Toyka σημείωσε ότι μόλις το 50% των ασθενών με διαβήτη ακολουθούν την αγωγή, επομένως ο ρόλος του γιατρού είναι ακόμα σημαντικότερος στους ασθενείς που έχουν και άνοια.

Νέα φάρμακα δοκιμάζονται συνεχώς για τη θεραπεία του διαβήτη, για τα οποία ωστόσο οι ερευνητές δεν είχαν αρκετά δεδομένα. Οι ερευνητές κατέληξαν ότι πρέπει να γίνουν περισσότερες μελέτες προκειμένου να διαπιστωθεί με βεβαιότητα ποια είναι τα καλύτερα φάρμακα για τους ασθενείς με διαβήτη και άνοια.

Βιβλιογραφία: Medscape

Φωτογραφία: Artem Podrez

Ακολουθήστε μας στο Google News για την έγκυρη επιστημονική ενημέρωσή σας, έγκαιρα!

Μην χάσετε:
Σχετικά Αρθρα