Συνέδρια

Οι περισσότερες κοινές λοιμώξεις μπορούν να αντιμετωπιστούν με επιτυχία από τον προσωπικό σας ιατρό . Ωστόσο ο γιατρός σας, μπορεί χρειαστεί να σας παραπέμψει σε έναν ειδικό όταν μια λοίμωξη είναι δύσκολο να εντοπιστεί μια λοίμωξη συνοδεύεται από υψηλό πυρετό και δεν ανταποκρίνεται σε κοινά αντιβιοτικά μια λοίμωξη εμφανίζεται σε ασθενή με χρόνια υποκείμενα νοσήματα η πρόληψη και η θεραπεία των λοιμώξεων αποτελεί μέρος της συνολικής φροντίδας του ασθενούς όπως στους ασθενείς με υποκείμενη ανοσοκαταστολή που υποφέρουν συχνά από υποτροπιάζουσες λοιμώξεις ή λοιμώξεις από ειδικά παθογόνα ένα υγιές άτομο σχεδιάζει να ταξιδέψει σε μια ξένη χώρα ή σε μια τοποθεσία όπου ο κίνδυνος μόλυνσης από ειδικά και μη ειδικά λοιμώδη νοσήματα είναι μεγάλος μια λοίμωξη εμφανίζεται κατά τη διάρκεια της κύησης Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις , η εξειδικευμένη εκπαίδευση και τα ειδικά διαγνωστικά εργαλεία του Λοιμωξιολόγου μπορούν να σας βοηθήσουν να προσδιορίσετε την αιτία της ασθένειας και να κατευθύνουν εσάς και τον προσωπικό σας ιατρό στην καλύτερη προσέγγιση της θεραπείας.

Το Ιατρείο Λοιμώξεων παρέχει επίσης τη δυνατότητα: • Συμβουλευτικής ιατρικής σε θέματα εμβολιασμού των ενηλίκων Μια από τις καλύτερες στρατηγικές για την πρόληψη πολλών λοιμώξεων είναι η ανοσοποίηση. Μπορείτε επίσης να συμβουλευτείτε το γιατρό σας για τις γενικότερες δυνατότητες πρόληψης των λοιμωδών νοσημάτων που αφορούν εσάς και την οικογένεια σας. • Υπηρεσιών ταξιδιωτικής ιατρικής Αντιμετώπιση λοιμώξεων που εμφανίζονται σε ταξιδιώτες μετά τη επιστροφή από το ταξίδι, προληπτικοί εμβολιασμοί και χημειοπροφύλαξη, ανάλογα με τη χώρα προορισμού, πριν από το ταξίδι • Παρακολούθησης περιστατικών λοιμώξης στην κύηση που συχνά αποτελούν ιδιαίτερο πρόβλημα για πολλά ζευγάρια • Διάγνωσης και παροχής ολοκληρωμένης αντιμετώπισης των Σεξουαλικώς Μεταδιδόμενων Νοσημάτων όπως είναι: η σύφιλη, η γονόρροια, οι χλαμυδιακές λοιμώξεις, ο έρπητας των γεννητικών οργάνων, οι λοιμώξεις από τριχομονάδες, οι λοιμώξεις από τον ιό των ανθρωπίνων θηλωμάτων ΗPV, οι ηπατίτιδες και η HIV λοίμωξη.

Το κοινό κρυολόγημα είναι η πιο συχνή λοίμωξη του αναπνευστικού συστήματος του ανθρώπου και μαζί με τη γρίπη αποτελούν την πρώτη αιτία νοσηρότητας στον δυτικό κόσμο. Παρότι όλα τα κρυολογήματα συχνά τα αναφέρουμε ως γρίπη, η αλήθεια είναι ότι το κοινό κρυολόγημα και η γρίπη είναι διαφορετικές νόσοι. Το κοινό κρυολόγημα οφείλεται σε περισσότερους από 200 ιούς και μπορεί να προσβάλει το ίδιο άτομο δυο – τρεις φορές ετησίως. Εμφανίζεται με τη μορφή μικροεπιδημιών κυρίως κατά τους χειμερινούς μήνες επειδή μεταδίδεται πολύ εύκολα, τόσο με τα σταγονίδια που παράγονται με τον βήχα όσο και με τα χέρια. Τα συμπτώματα δεν είναι βαριά, είναι όμως βασανιστικά για τις ημέρες που διαρκεί το κρυολόγημα και διαφέρουν από άτομο σε άτομο. Συνήθως περιλαμβάνουν πονόλαιμο την πρώτη ημέρα, ρινική συμφόρηση, καταρροή και φτερνίσματα από τη δεύτερη ημέρα και ακολουθεί αργότερα ο βήχας, ενώ συνοδεύονται από πονοκέφαλο και κακουχία. Πυρετός στους ενηλίκους σπάνια εμφανίζεται, ενώ είναι συχνότερος στα παιδιά. Τα συμπτώματα διαρκούν συνήθως τρεις έως επτά ημέρες, ενώ ο βήχας μπορεί να επιμείνει για περισσότερο. Η γρίπη οφείλεται στους ιούς της γρίπης Α και Β. Εμφανίζεται με τη μορφή σποραδικών κρουσμάτων και μικροεπιδημιών. Κάθε δέκα – δεκαπέντε έτη εμφανίζεται με τη μορφή πανδημίας και προσβάλλει […]

Με τον όρο άσηπτη μηνιγγίτιδα εννοούμε τη φλεγμονή των μηνίγγων, η οποία οφείλεται σε αίτια τα οποία δεν διαπιστώνονται με τις συνηθισμένες εξετάσεις όπως την Gram χρώση και τις κοινές καλλιέργειες του ΕΝΥ. Κατά κανόνα υπάρχει λεμφοκυτταρική πλειοκυττάρωση. Τα αίτια μπορεί να είναι λοιμώδη ή και μη λοιμώδη. Η άσηπτη μηνιγγίτιδα λοιμώδους αιτιολογίας στη συντριπτική πλειοψηφία οφείλεται σε ιούς και κατά πολύ λιγότερο σε βακτήρια. Ιογενής μηνιγγίτιδα Η επίπτωση της ιογενούς μηνιγγίτιδας είναι 11-27 περιπτώσεις ανά 100.000 κατοίκους. Προσβάλλει όλες τις ηλικίες αλλά πιο συχνά τα παιδιά με προτίμηση στο άρρεν φύλο. Οι συχνότεροι ιοί που ευθύνονται για την ιογενή μηνιγγίτιδα είναι οι εντεροϊοί που αφορούν στο 85-90% του συνόλου των περιπτώσεων. Μετά τους εντεροϊούς ακολουθούν οι ερπητοϊοί. Κλινική εικόνα Τα πρόδρομα συμπτώματα είναι συνήθως πυρετός, κακουχία και συχνά κυνάγχη. Η μηνιγγική φάση περιλαμβάνει κεφαλαλγία, φωτοφοβία, πιθανόν υπνηλία, και ήπια, κατά κανόνα, μηνιγγικά σημεία. Εστιακή σημειολογία δεν υπάρχει. Αναλόγως του υπευθύνου ιού, μπορεί να συνυπάρχουν δερματικό εξάνθημα, παρωτίτιδα, διάρροια, μυαλγίες, διόγκωση των λεμφαδένων κ.α. Η πορεία της νόσου είναι συνήθως καλοήθης με πλήρη αποκατάσταση εντός 1-2 εβδομάδων. Παρακλινική διερεύνηση Το ΕΝΥ κατά τη γενική εξέταση αποκαλύπτει αύξηση του αριθμού των κυττάρων (10-500 λευκά/mm3) κατά κανόνα λεμφοκυττάρων μετά το πρώτο 24ωρο, […]

Η ομάδα των ερπητοϊών που προσβάλλουν τον άνθρωπο περιλαμβάνει τον τύπο I και II του απλού έρπητα, τον ιό του έρπητα ζωστήρα-ανεμευλογιάς, τον ιό Epstein-Barr και τον κυτταρομεγαλοϊό. Η ερπητική εγκεφαλίτιδα που προκαλείται από τον ιό του απλού έρπητα τύπου Ι, και πολύ σπάνια από τον τύπου II (έρπης των γεννητικών οργάνων) είναι η πιο βαριά απ’ όλες τις ιογενείς εγκεφαλίτιδες και η συχνότερη σποραδική μορφή οξείας ιογενούς εγκεφαλίτιδας. Παρατηρείται σε όλη τη διάρκεια του χρόνου, σε ασθενείς όλων των ηλικιών. Κλινική εικόνα Η νόσος εισβάλλει οξέως με πυρετό, κεφαλαλγία και σύγχυση, που σύντομα – εντός ωρών στην κεραυνοβόλο μορφή – εξελίσσονται σε λήθαργο ή κώμα. Μερικές φορές εμφανίζονται επιληπτικές κρίσεις, μεταβολή της συμπεριφοράς και αφασία. Οι παθολογοανατομικές αλλοιώσεις της νόσου εντοπίζονται στα κάτω και τα έσω τμήματα των κροταφικών καθώς και στα κογχαία τμήματα των μετωπιαίων λοβών. Οι βλάβες χαρακτηρίζονται από έντονη φλεγμονή, αιμορραγίες και διάχυτη νέκρωση. Παρακλινική διερεύνηση Στο ηλεκτροεγκεφαλογράφημα η περιοδική εμφάνιση οξυαίχμων κυμάτων μεγάλου ύψους ανά 2- 3 δευτερόλεπτα στις κροταφικές απαγωγές είναι χαρακτηριστικό εύρημα. Οι καταστροφικές παθολογοανατομικές βλάβες που εντοπίζονται εκλεκτικά στον κροταφικό λοβό απεικονίζονται στην αξονική και καλύτερα στη μαγνητική τομογραφία στη σειρά ακολουθιών Τ2 και στα δύο ημισφαίρια και είναι συνήθως ασύμμετρες (Εικόνα […]

Οι νευρολογικές εκδηλώσεις στην HIV-1 λοίμωξη είναι συχνές και μπορεί να οφείλονται σε απευθείας δράση του ιού, σε ανάπτυξη ευκαιριακών λοιμώξεων και νεοπλασμάτων λόγω ανοσοκαταστολής είτε σε τοξική δράση των φαρμάκων που χρησιμοποιούνται στη θεραπεία της. Το φάσμα των νευρολογικών διαταραχών που εμφανίζονται είναι ιδιαίτερα ευρύ, εφόσον μπορεί να προσβληθεί οποιαδήποτε δομή του νευρολογικού άξονα, από τον εγκέφαλο μέχρι τους μύες. Οι εκδηλώσεις από το νευρικό σύστημα εμφανίζουν σημαντική ετερογένεια οφειλόμενη κυρίως από το βαθμό ανοσοκαταστολής, όπως αυτό αντικατοπτρίζεται από τον  απόλυτο αριθμό CD4+ T-λεμφοκυττάρων αλλά και από την ταχύτητα που εξελίσσεται η νόσος, όπως αυτή εκτιμάται από το HIV-1 ιικό φορτίο του πλάσματος. Έτσι, άλλες εκδηλώσεις είναι συχνότερες στα αρχικά στάδια της λοίμωξης και διαφορετικές στα τελικά στάδια της νόσου. Οι νευρολογικές επιπλοκές στην HIV-1 λοίμωξη έχουν μειωθεί δραστικά μετά την εισαγωγή στη θεραπευτική της συνδυασμένης αντιρετροϊκής αγωγής υψηλής δραστικότητας (HAART). Κλινικά Σύνδρομα οφειλόμενα στον HIV-1 O HIV-1 είναι νευροτρόπος ιός. Οι συχνότερες νοσολογικές οντότητες που οφείλονται στη δράση του επί του νευρικού συστήματος είναι: Άσηπτη μηνιγγίτιδα: Μπορεί να είναι η πρώτη εκδήλωση της νόσου. και εκδηλώνεται με κεφαλαλγία, φωτοφοβία και αυχενική δυσκαμψία. Είναι αυτοπεριοριζόμενη νόσος και υποχωρεί αυτόματα μετά από αρκετές ημέρες.  Σε μερικές περιπτώσεις είναι δυνατό να προσβληθούν […]

Το πρώτο βήμα προκειμένου να προκληθεί βακτηριακή μηνιγγίτιδα είναι ο αποικισμός του ρινοστοματοφάρυγγα. Η ακεραιότητα του βλεννογόνου του στόματος είναι καθοριστική στην άμυνα του οργανισμού, γι’ αυτό και οι ιογενείς λοιμώξεις του ανώτερου αναπνευστικού λόγω της μειώσης των κυττάρων του κροσσωτού επιθηλίου, καθιστούν τον οργανισμό πιο ευάλωτο και συχνά προηγούνται της βακτηριακής μηνιγγίτιδας. Ιδιαίτερα σημαντική θέση στην παθογένεση της μηνιγγίτιδας έχει η φλεγμονώδης αντίδραση την οποία προκαλούν τα βακτηρίδια, που έχει ως αποτέλεσμα η νευρολογική βλάβη να εξελίσσεται και μετά την αποστείρωση του ΕΝΥ με τη χορήγηση αντιβιοτικών. Η ΟΒΜ ανήκει στην κατηγορία της επείγουσας ιατρικής και απαιτείται ταχεία διάγνωση της νόσου και άμεση θεραπευτική αντιμετώπιση. Αναλόγως της προελεύσεως της νόσου διακρίνεται στη μηνιγγίτιδα από την κοινότητα και στη νοσοκομειακή μηνιγγίτιδα η οποία κατά κανόνα είναι αποτέλεσμα άλλων υποκείμενων νοσημάτων πχ. νευροχειρουργικών επεμβάσεων, κρανιοεγκεφαλικών κακώσεων. Η ΟΒΜ είναι η συχνότερη μικροβιακή ενδοκρανιακή λοίμωξη, με ετήσια επίπτωση 5-10 περιπτώσεις ανά 100 000 κατοίκους. Στους υπεύθυνους λοιμογόνους παράγοντες περιλαμβάνονται o πνευμονιόκοκκος (Streptococcus pneumoniae), o μηνιγγιτιδόκοκκος (Neisseria meningitides), o αιμόφιλος ινφλουένζας τύπου b (Haemophilus influenza), η λιστέρια και λιγότερο συχνά ο β-αιμολυτικός στρεπτόκοκκος ομάδας Β και Gram (-) μικρόβια. Η επιδημιολογία της νόσου μεταβλήθηκε τα τελευταία χρόνια στο δυτικό κόσμο μετά την ευρεία […]

Προδιαβήτης: το στάδιο πρόληψης του διαβήτη Ενώ στο διαβήτη τύπου 1, που εκδηλώνεται κυρίως στη νεανική ζωή, η πρόληψη δεν είναι εφικτή, στο διαβήτη τύπου 2 υπάρχει αναγνωρισμένο προκλινικό στάδιο, κατά το οποίο η νόσος μπορεί να διαγνωστεί με αξιόπιστες εξετάσεις. Στις περισσότερες περιπτώσεις προηγείται του διαβήτη μια κατάσταση που συχνά ονομάζεται προδιαβήτης. Αυτή χαρακτηρίζεται είτε από παθολογική γλυκόζη νηστείας [σάκχαρο αίματος μεγαλύτερο από 100 χιλιοστά του 0γραμμαρίου ανά δέκατο του λίτρου (mg/dl), αλλά μικρότερο από 126, οπότε πρόκειται για σακχαρώδη διαβήτη, αν βρεθεί σε δύο μετρήσεις], είτε από παθολογική ανοχή στη γλυκόζη (γλυκόζη αίματος μεταξύ 140 και 200 mg/dl, 2 ώρες μετά από λήψη 75 γραμμαρίων γλυκόζης – αυτή η εξέταση λέγεται καμπύλη γλυκόζης. Πάνω από 200 είναι διαβήτης). Σε κάθε μία από αυτές τις περιπτώσεις υπάρχει πιθανότητα 30% περίπου να εκδηλωθεί διαβήτης μέσα στα επόμενα 2 χρόνια, αν δεν συνυπάρχουν, και 50% αν συνυπάρχουν. Πάντως τα άτομα με προδιαβήτη έχουν αυξημένο καρδιαγγειακό κίνδυνο (στεφανιαία νόσο, αγγειακό εγκεφαλικό επεισόδιο, αρτηριοπάθεια) και μεγαλύτερη πιθανότητα να πάσχουν από υπέρταση, δυσλιπιδαιμία και παχυσαρκία. Άτομα με προδιαβήτη έχουν «αντίσταση στην ινσουλίνη». Αυτό σημαίνει ότι η ινσουλίνη που παράγουν στο πάγκρεάς τους δεν επιτυγχάνει την αποτελεσματική ελάττωση του σακχάρου αίματος. Γι’ αυτό, τα άτομα […]

Το φαινόμενο Raynaud είναι μία σπάνια διαταραχή των αρτηριών. Οι αρτηρίες είναι αγγεία που μεταφέρουν το αίμα από την καρδιά στα διάφορα όργανα του σώματος. Το φαινόμενο Raynaud λέγεται επίσης και νόσος Raynaud ή σύνδρομο Raynaud. Η νόσος χαρακτηρίζεται από βραχέα επεισόδια αγγειόσπασμου (στένωση των αιμοφόρων αγγείων). Ο αγγειόσπασμος των αρτηριών μειώνει τη ροή του αίματος στα δάκτυλα των χεριών και των ποδιών. Στους περισσότερους ασθενείς η νόσος επηρεάζει τα δάκτυλα του χεριού, ενώ σε ένα 40% επηρεάζονται τα δάκτυλα των ποδιών. Σπανιότερα, η διαταραχή μπορεί να επηρεάσει τη μύτη, τα αυτιά, τις θηλές και τα χείλη. Γενικά στοιχεία Υπάρχουν δύο τύποι του φαινομένου Raynaud – το πρωτοπαθές και το δευτεροπαθές. Για το πρωτοπαθές Raynaud (γνωστό και σαν νόσος Raynaud), τα αίτια είναι άγνωστα. Το πρωτοπαθές Raynaud είναι πιο κοινό και πιο ήπιο σε σχέση με το δευτεροπαθές Raynaud. Το δευτεροπαθές Raynaud προκαλείται από μία υποκείμενη νόσο, κατάσταση ή από κάποιο άλλο παράγοντα. Το δευτεροπαθές Raynaud συχνά λέγεται και φαινόμενο Raynaud. Αν έχετε πρωτοβάθμιο ή δευτεροβάθμιο Raynaud, οι χαμηλές θερμοκρασίες ή το στρες μπορεί να προκαλέσουν μία «επίθεση Raynaud». Κατά τη διάρκεια αυτής της επίθεσης, λίγο έως και καθόλου αίμα ρέει στις πληγείσες περιοχές του σώματος. Σαν αποτέλεσμα, το δέρμα […]

Πως γίνεται η διάγνωση του σακχαρώδη διαβήτη; Η γλυκόζη αίματος μετριέται με mg/dl (χιλιοστόγραμμα ανά δεκατόλιτρο ή μιλιγκράμ ανά ντι-ελ ή μιλιγκράμ τοις εκατό). Για τη διάγνωση του σακχαρώδη διαβήτη αξιολογούνται μόνον οι μετρήσεις του εργαστηρίου και όχι του μετρητή γλυκόζης. Τρία κριτήρια χρησιμοποιούνται που πρέπει να επιβεβαιωθούν και με δεύτερη μέτρηση: Γλυκόζη νηστείας μεγαλύτερη από 126 mg/dl Μετά από δοκιμασία ανοχής γλυκόζης με 75 γραμμάρια γλυκόζης, στις δύο ώρες, η γλυκόζη αίματος να είναι μεγαλύτερη από 200 mg/dl Τυχαία μέτρηση γλυκόζης αίματος άνω του 200 mg/dl σε άτομο με τα χαρακτηριστικά συμπτώματα διαβήτη Στις ΗΠΑ χρησιμοποιείται και η γλυκοζυλιωμένη αιμοσφαιρίνη (άνω του 6,5%) ως κριτήριο για τη διάγνωση του διαβήτη, αλλά σε εργαστήρια που έχουν έλεγχο πιστοποίησης. Στην Ελλάδα η γλυκοζυλιωμένη αιμοσφαιρίνη δεν αποτελεί κριτήριο για τη διάγνωση του διαβήτη. Τι είναι η δοκιμασία ανοχής γλυκόζης; Είναι μια εξέταση για τη διάγνωση του σακχαρώδη διαβήτη. Γίνεται με λήψη από το στόμα διαλύματος 75 γραμμαρίων γλυκόζης σε ένα ποτήρι νερό – περίπου 200 ml (χιλιοστά του λίτρου ή εμ-ελ ή μιλιλίτρ) και η μέτρηση γλυκόζης στο φλεβικό αίμα πριν από τη λήψη και δύο ώρες μετά. Η ζυγισμένη σκόνη γλυκόζης πρέπει να διαλύεται αμέσως πριν από την εξέταση στο νερό […]

Τί είναι η διαβητική νεφροπάθεια; H διαβητική νεφροπάθεια είναι μια επιπλοκή του διαβήτη και εμφανίζεται σε ποσοστό 20–30% των ασθενών με σακχαρώδη διαβήτη και αποτελεί την κύρια αιτία χρόνιας νεφρικής νόσου τελικού σταδίου και της ανάγκης για τεχνητό νεφρό. Η διαβητική νεφροπάθεια είναι η συχνότερη αιτία χρόνιας νεφρικής ανεπάρκειας (30-40% των περιπτώσεων χρόνιας νεφρικής ανεπάρκειας τελικού σταδίου). Στο διαβήτη τύπου 1 η νεφροπάθεια μπορεί να εμφανισθεί μετά τα 10-15 χρόνια από την εμφάνιση του διαβήτη Στο διαβήτη τύπου 2 η νεφροπάθεια μπορεί να προηγηθεί της διάγνωσης του διαβήτη (3% των ατόμων με ΣΔτ2 έχουν διαβητική νεφροπάθεια κατά τη διάγνωση του διαβήτη) Αν ένα άτομο με ΣΔ δεν έχει μικροαλβουμινουρία μετά από 10-20 χρόνια ΣΔ, μάλλον δεν θα εμφανίσει νεφροπάθεια Ποιά είναι τα συμπτώματα της διαβητικής νεφροπάθειας; Σε αρχικά στάδια η επιπλοκή αυτή δεν προκαλεί συμπτώματα. Όταν όμως η νεφροπάθεια επιδεινωθεί οι νεφροί δεν λειτουργούν κανονικά (νεφρική ανεπάρκεια τελικού σταδίου). Τότε η ποσότητα της λευκωματίνης στα ούρα αυξάνεται και η λευκωματίνη στο αίμα ελαττώνεται. Μπορεί να παρατηρηθεί ελάττωση της ποσότητας των ούρων και οίδημα (πρήξιμο), συνήθως γύρω από τα μάτια και αργότερα γενικευμένο οίδημα, όπως πρήξιμο των ποδιών, αφρώδη ούρα (από το αυξημένο λεύκωμα), αύξηση του σωματικού βάρους (από συγκράτηση υγρού, […]

Γενικές πληροφορίες για τον Συστηματικό Ερυθηματώδη Λύκο (ΣΕΛ)

Τι είναι η αντιδραστική αρθρίτιδα; Η αντιδραστική αρθρίτιδα είναι μία μορφή αρθρίτιδας, ή αρθρικής φλεγμονής, που συμβαίνει σαν «αντίδραση» σε μια λοίμωξη σε κάποιο άλλο σημείο του σώματος. Η φλεγμονή είναι μία τυπική αντίδραση των ιστών σε τραυματισμό ή ασθένεια και χαρακτηρίζεται από οίδημα, ερυθρότητα, θερμότητα και πόνο. Εκτός από τη φλεγμονή των αρθρώσεων, η αντιδραστική αρθρίτιδα σχετίζεται με άλλα δύο συμπτώματα: ερυθρότητα και φλεγμονή των οφθαλμών (φλόγωση της μεμβράνης των βλεφάρων) και φλεγμονή του ουροποιητικού συστήματος (ουρηθρίτιδα). Αυτά τα συμπτώματα μπορεί να εμφανιστούν κατά μόνας, μαζί ή καθόλου. Η αντιδραστική αρθρίτιδα είναι ένα είδος «σπονδυλοαρθρίτιδας» μίας ομάδας διαταραχών που μπορούν να προκαλέσουν φλεγμονή σε όλο το σώμα και ειδικά στη σπονδυλική στήλη. (Παραδείγματα άλλων διαταραχών αυτής της ομάδας είναι η ψωριασική αρθρίτιδα, η αγκυλοποιητική σπονδυλίτιδα και ένα είδος αρθρίτιδας που συνοδεύει κάποιες φορές τη φλεγμονώδη νόσο του εντέρου. Σε πολλούς ασθενείς, η αντιδραστική αρθρίτιδα ενεργοποιείται από μία λοίμωξη της ουροδόχου κύστης, της ουρήθρας, ή, στις γυναίκες, του κόλπου που συχνά μεταδίδεται μέσω της σεξουαλικής επαφής. Αυτή η μορφή της νόσου κάποιες φορές ονομάζεται αντιδραστική αρθρίτιδα του ουροποιογεννητικού ή του ουρογεννητικού. Μία άλλη μορφή αντιδραστικής αρθρίτιδας προκαλείται από μία λοίμωξη του γαστρεντερικού σωλήνα που οφείλεται στην κατανάλωση τροφής μολυσμένης με […]

Τι είναι η Ουρική Αρθρίτιδα; Η ουρική αρθρίτιδα είναι μία επώδυνη πάθηση που εμφανίζεται όταν το ουρικό οξύ αποτίθεται με τη μορφή βελονοειδών κρυστάλλων στις αρθρώσεις ή τα μαλακά μόρια. Στις αρθρώσεις, αυτοί οι κρύσταλλοι ουρικού οξέος προκαλούν φλεγμονώδη αρθρίτιδα, που προκαλεί διαλείπων οίδημα, ερυθρότητα, θερμότητα, πόνο και ακαμψία στις αρθρώσεις. Στους περισσότερους ασθενείς, η ουρική αρθρίτιδα αρχικά προσβάλλει τις αρθρώσεις του μεγάλου δακτύλου του ποδιού, ωστόσο πολλές άλλες αρθρώσεις μπορεί να επηρεαστούν από τη νόσο. Αυτές περιλαμβάνουν τους ταρσούς, τους αστραγάλους, τις φτέρνες, τα γόνατα, τους καρπούς, τα δάχτυλα και τους αγκώνες. Επασβεστώσεις ουρικού οξέος γνωστές και ως ουρικοί τόφοι, μπορεί να εμφανιστούν σαν όγκοι κάτω από το δέρμα που περιβάλλει τις αρθρώσεις και καλύπτει το χείλος του αυτιού. Κρύσταλλοι ουρικού οξέος μπορεί ακόμη να συσσωρευθούν στα νεφρά και να δημιουργήσουν πέτρες. Τι είναι το ουρικό οξύ; Το ουρικό οξύ είναι μία ουσία που προέρχεται από τον μεταβολισμό των πουρινών. Οι πουρίνες περιέχονται σε πολλά από τα φαγητά της φυσιολογικής δίαιτας του ανθρώπου. Το ουρικό οξύ διαλύεται στο αίμα, διέρχεται από τα νεφρά και αποβάλλεται με τα ούρα. Εάν υπάρχει αυξημένη παραγωγή ουρικού οξέος ή αν τα νεφρά δεν το απομακρύνουν αρκετά γρήγορα από το σώμα, τα επίπεδά του […]

Όλα όσα πρέπει να γνωρίζετε για τη Φυματίωση

Σύμφωνα με μία πρόσφατη έρευνα, η ζήτηση των αντιδιαβητικών φαρμάκων είναι έως και 15 φορές μεγαλύτερη σε σχέση με τα φάρμακα για την παχυσαρκία. Το στατιστικό αυτό είναι ενδιαφέρον γιατί ο αριθμός των ασθενών που πληρούν τα κριτήρια για κάποιο φάρμακο για την παχυσαρκία είναι σχεδόν τετραπλάσιος από τον αντίστοιχο αριθμό των ασθενών που χρειάζονται αντιδιαβητικά φάρμακα. Το γεγονός αυτό οφείλεται σε διάφορους λόγους. Αρχικά, οφείλεται στη λανθασμένη αντίληψη ότι η παχυσαρκία δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί με φαρμακευτική θεραπεία, αν και η πλειονότητα των κλινικών γιατρών υποστηρίζει ότι οι περισσότεροι ασθενείς δεν μπορούν να επιτύχουν ικανοποιητική απώλεια βάρους μόνο με αλλαγές στον τρόπο ζωής (δίαιτα και άσκηση). Άλλη πιθανή αιτία είναι το μεγάλο κόστος των φαρμάκων για την παχυσαρκία που μπορεί να υπερβαίνει τα 200€ μηνιαίως. Αξίζει να σημειωθεί ότι το κόστος αυτό αρκετά συχνά δεν καλύπτεται από την ασφάλεια του ασθενούς. Τέλος, ένας μεγάλος αριθμός γιατρών αποφεύγει να συνταγογραφήσει φάρμακα για την παχυσαρκία λόγω ελλιπούς ενημέρωσης για τις δράσεις και τις παρενέργειές τους. Τα φάρμακα για την παχυσαρκία που κυκλοφορούν αυτή τη στιγμή στην αγορά μπορεί να επιτύχουν από 5 μέχρι 15% απώλεια βάρους σε συνδυασμό με δίαιτα και σωματική άσκηση. Αυτό βοηθά σημαντικά στην αντιμετώπιση του διαβήτη, της […]

Ένα άρθρο για τις αιμορροΐδες και την αντιμετώπισή τους. Νικόλαος Γ. Μπερσής Διευθυντής Δ’ Χειρουργικής Κλινικής Ερρίκος Ντυνάν HC

Η χρήση αντηλιακού μειώνει την πιθανότητα εμφάνισης καρκίνου του δέρματος, χρόνιας ακτινικής βλάβης και οξέων φωτοτοξικών αντιδράσεων. Ωστόσο, αρκετά άτομα που ανήκουν σε ομάδες υψηλού κινδύνου για την εμφάνιση καρκίνου του δέρματος είναι επιφυλακτικά ως προς τη χρήση αντηλιακών λόγω ελλιπούς ενημέρωσης για τις δράσεις τους. Συγκερκιμένα, φημολογείται ότι τα αντηλιακά μπορεί να προάγουν την καρκινογένεση, να δημιουργήσουν ανεπάρκεια βιταμίνης D καθώς και αρκετές ορμονικές διαταραχές. Καθώς η επιφυλακτικότητα προς τα αντηλιακά αυξάνεται, όλο και περισσότερα άτομα στρέφονται προς εναλλακτικές μεθόδους προστασίας από την ηλιακή ακτινοβολία όπως ομπρέλες ή άλλο εξοπλισμό που προστατεύει από την υπεριώδη ακτινοβολία. Μέχρι σήμερα δεν είχε γίνει καμία έρευνα που να μπορεί να συγκρίνει την αποτελεσματικότητα των αντηλιακών σε σύγκριση με τις ομπρέλες ως προς την προστασία που προσφέρουν από την ηλιακή ακτινοβολία. Σύνοψη της έρευνας Οι ερευνητές σύγκριναν την προστασία που προσφέρει από τα εγκαύματα μία απλή ομπρέλα παραλίας σε σύγκριση με ένα κοινό αντηλιακό με δείκτη ηλιοπροστασίας (SPF) 100. Πραγματοποίησαν τη μελέτη αυτή σε περιβάλλον μεγάλης έκθεσης στην ηλιακή ακτινοβολία (μεσημέρι σε ηλιόλουστη παραλία του Τέξας στα μέσα Αυγούστου). Στη μελέτη συμμετείχαν 81 υγιείς ενήλικες. Οι μισοί εθελοντές χρησιμοποίησαν μόνο ομπρέλα ενώ οι άλλοι μισοί μόνο αντηλιακό και εκτέθηκαν στην ηλιακή ακτινοβολία για […]

Συνήθως η ηλικία εμφάνισης υπέρτασης δεν καταγράφεται στο ιστορικό των ασθενών. Αυτό μάλλον πρέπει να αλλάξει. Σε πρόσφατη μελέτη περιγράφονται αποτελέσματα παρακολούθησης 3614 γονιών και 1635 παιδιών, επί 26 χρόνια. Υπέρταση παρουσίασε το 29% των παιδιών. Βρέθηκε ότι αν οι γονείς παρουσίασαν υπέρταση νεότεροι, τότε τα παιδιά τους έχουν μεγαλύτερη πιθανότητα να εμφανίσουν υπέρταση κι αυτά. Για ένα γονιό με υπέρταση πριν από την ηλικία των 55 ετών, ο κίνδυνος υπέρτασης στο παιδί του ήταν 2,2 φορές μεγαλύτερος και αν και οι δύο γονείς ήταν υπερτασικοί πριν από τα 55 έτη η πιθανότητα ήταν 3,5 φορές μεγαλύτερη. Αν οι γονείς έγιναν υπερτασικοί σε μεγαλύτερη ηλικία, τα παιδιά τους έχουν τόση πιθανότητα να παρουσιάσουν υπέρταση όση και τα παιδιά μη υπερτασικών γονέων. Βρέθηκε επίσης ότι η ηλικία εμφάνισης υπέρτασης έχει σημασία για την εμφάνιση θανατηφόρων καρδιαγγειακών επιπλοκών (εμφραγμάτων, αγγειακών εγκεφαλικών επεισοδίων). Αν η υπέρταση εμφανιστεί σε ηλικία κάτω των 45 ετών ο κίνδυνος θανάτου από καρδιαγγειακό νόσημα είναι περισσότερο από διπλάσιος (2,2 φορές περισσότερος σε σχέση με μη υπερτασικά άτομα). Αντίθετα αν η υπέρταση εμφανιστεί σε άτομα άνω των 65 ετών ο κίνδυνος θανάτου είναι μιάμιση φορά μεγαλύτερος από τον κίνδυνο σε μη υπερτασικά άτομα. Οι ερευνητές συμπεραίνουν ότι η ηλικία […]

Η παχυσαρκία και το μεταβολικό σύνδρομο είναι παθολογικές καταστάσεις που σχετίζονται με τη διατροφή, τη φυσική άσκηση, την κληρονομικότητα, το περιβάλλον. Σήμερα η έρευνα έχει αποδείξει ότι τα ποτά που περιέχουν ζάχαρη συμβάλλουν στην εμφάνιση του μεταβολικού συνδρόμου και των χαρακτηριστικών του (υπέρταση, αντίσταση στην ινσουλίνη, λιπώδες ήπαρ και δυσλιπιδαιμία). Το συστατικό της ζάχαρης που έχει ενοχοποιηθεί είναι η φρουκτόζη καθώς φαίνεται ότι αυτή προκαλεί αυξημένη κατανάλωση τροφής και αντιδράσεις ευχαρίστησης στον εγκέφαλο. Ιστορικά, η ζάχαρη ως αίτιο παχυσαρκίας ενοχοποιείται από τα τέλη του 19ου αιώνα. Το 1907, ένας βρετανός γιατρός στην Ινδία (ο Sir Richard Havelock Charles), παρατήρησε ότι ο διαβήτης τύπου 2 ήταν πολύ συχνός στους εύπορους Ινδούς της Καλκούτας ενώ ήταν εξαιρετικά σπάνιος στους φτωχούς, γεγονός που απέδωσε στην αυξημένη κατανάλωση ζάχαρης (σακχαρόζης). Παρόμοιες παρατηρήσεις έγιναν και από άλλους γιατρούς της εποχής, όπως στη Νέα Υόρκη όπου ο διαβήτης τότε προσέβαλε 1 στα 10,000 άτομα. Αρκετές έρευνες της εποχής εκείνης επιβεβαίωσαν την άμεση συσχέτιση μεταξύ κατανάλωσης ζάχαρης και διαβήτη. Στις πρώτες δεκαετίες του 20ου αιώνα οι επιστήμονες αμφισβήτησαν τα συμπεράσματα εκείνων των ερευνών και έδωσαν απλούστερες εξηγήσεις. Ενοχοποίησαν δηλαδή την έλλειψη καθημερινής φυσικής άσκησης λόγω της τεράστιας τεχνολογικής προόδου (ανακάλυψη αυτοκινήτων και ασανσέρ), την κατανάλωσης τροφής σε […]

Η μέτρια κατανάλωση αλκοόλ σχετίζεται με παθολογικά ευρήματα στον εγκέφαλο, συμπεριλαμβανομένης της ατροφίας του ιππόκαμπου, σύμφωνα με μία νέα έρευνα. Η αυξημένη κατανάλωση αλκοόλ σχετίστηκε επίσης με ταχύτερη έκπτωση των γνωστικών λειτουργιών. «Στη μελέτη αυτή διαπιστώθηκε ότι η κατανάλωση αλκοόλ, εντός των επιτρεπτών ορίων, συνδέεται με πολλαπλές δυσμενείς διαρθρωτικές διαταραχές του εγκεφάλου και ταχύτερη έκπτωση των γνωστικών λειτουργιών. Το αλκοόλ πιθανώς να αποτελεί παράγοντα κινδύνου για τις γνωστικές διαταραχές και κατανάλωσή του πρέπει να περιοριστεί ακόμα και σε μικρότερες ηλικίες ενηλίκων», είπαν οι ερευνητές. Στο παρελθόν έχει τεθεί το ερώτημα αν η μέτρια κατανάλωση αλκοόλ (1 ποτήρι την ημέρα για τις γυναίκες και 2 ποτήρια για τους άντρες) έχει βλαπτική ή προστατευτική δράση στην εγκεφαλική λειτουργία. Κάποιες έρευνες υποστήριξαν ότι η μέτρια κατανάλωση αλκοόλ καθυστερεί την εμφάνιση της άνοιας, ωστόσο αυτό δεν επιβεβαιώθηκε από τα ευρήματα των απεικονίσεων του εγκεφάλου. Στη παρούσα έρευνα, επιλέχθηκαν 550 εθελοντές και μελετήθηκε κατά πόσο η κατανάλωση αλκοόλ σχετίστηκε με έκπτωση της μνήμης ή των γνωστικών λειτουργιών σε ένα διάστημα 30 ετών. Η μέση ηλικία των συμμετεχόντων στην αρχή της έρευνας ήταν τα 43 χρόνια. Οι εθελοντές συμπλήρωσαν ερωτηματολόγια και εξετάστηκαν κλινικά κάθε 5 χρόνια κατά τη διάρκεια της μελέτης. Στο πέρας αυτής σε όλους […]